De socialitische internationale in actie

Deze foto roept natuurlijk weer herinneringen op van mijn nationale én internationale activiteiten.

Wij zaten in de socialistische internationale en u ziet hier in het midden François Mitterrand, toen nog geen president - en zijn latere eerste minister Mauroy.  Daarachter staat de Belgische delegatie: André Cools, Karel Van Miert en ikzelf.

Wij verstonden elkaar heel goed en hebben veel kunnen bereiken in die socialistische internationale, die toen iets betekende maar vandaag helaas in staat van verval is.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Toots Tielemans, groots in zijn eenvoud

Eén van de meest populaire en meest representatieve musici die wij in België ooit gekend hebben: Toots Thielemans. Als muzikant niet te overtreffen.  

Thielemans was een eenvoudige man, afkomstig uit De Marollen, die uiteindelijk naar Amerika is moeten gaan om carrière te maken. Met zijn mondharmonica en – vaak vergeten – zijn kleine gitaar.

Samen met Thielemans heb ik vele concerten gegeven, waaronder één op de trappen van het Justitiepaleis. Ik met het groot nationaal orkest van België, hij als solist, naar aanleiding van de viering van 25 jaar vereniging van De Marollen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Van The Oval Office naar The Hill

Het is regelmatig gebeurd dat ik tijdens de Balkanoorlog van oordeel was dat we de blauwhelmen niet zomaar hun gang konden laten gaan. Men liet het nu maar allemaal gebeuren.

Ook Secretaris-generaal van de VN Boutros-Ghali vond dat wij ons veel meer met Afrika moesten bezig houden. Hij zei steeds: “Jullie voeren een oorlog van de rijken in Europa terwijl Afrika crepeert.”

Ik vond dat de NAVO een einde moest stellen aan al die bloedvergieten, maar daarvoor hadden we de Amerikanen nodig. Ik ging naar het Witte Huis en liet president Clinton weten dat het tijd was om Amerikaanse troepen te zenden. De president liet weten dat ik altijd welkom was bij hem, maar dat ik aan het verkeerde adres was. “Go to the Hill”, klonk de boodschap: ik moest de Republikeinen in het parlement overtuigen, de Democraten waren reeds akkoord.

Binnenkort waren het bovendien Amerikaanse presidentsverkiezingen en Clinton wist dat wanneer hij alleen de Amerikaanse troepen zou zenden – en er Amerikanen in acht planken huiswaarts zouden keren - hij die verkiezingen zou verliezen.  

Ik sprak op ‘The Hill’, maar dat liep verkeerd af. Ik sprak tot de fractie van Republikeinen in de Senaat en de voorzitter (Bob Dole, die nadien tegenkandidaat werd in de presidentsverkiezingen) betichtte mij van leugens, de situatie in de NAVO was volgens hem niet zoals ik het voorstelde.

Daarop heb ik hem uitgenodigd in Brussel op de raad. Dole heeft daar zelf moeten vaststellen dat hij het bij het verkeerde eind had. Hij is vervolgens kwaad vertrokken, om dan zijn beklag te doen in Londen, bij prime minister Margaret Thatcher.

Uiteindelijk heeft Dole ingezien dat hij fout was, hij heeft president Clinton laten weten dat de inzet van de Amerikaanse troepen in de Balkan op niet te veel verzet van de Republikeinen zou stuiten.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Link tussen Kohl en Clinton

Een overleg in NAVO-kader, waarbij president Clinton en kanselier Helmut Kohl met mij overleggen.

U ziet dat het er nogal plezant aan toe ging. Maar het was niet altijd even gemakkelijk, Kohl kon namelijk geen woord Engels.

Gelukkig versta ik goed Duits. Hoewel grammaticaal complex, kon ik mij ook behelpen in het Duits. Ik vertaalde dan deze gesprekken voor president Clinton.

Het ging toen voornamelijk over de problemen de er waren bij de hereniging van beide Duitslanden.

-> Hoor Willy het zelf vertellen

Eerste voorzitter van de Europese socialistische partij

Dit is een foto die mij bijzonder ontroert, want ik sta daar als stichtend voorzitter van de Europese socialistische partij. Het stimuleren van die Europese socialistische partij is een belangrijke stap die ik in mijn carrière gezet heb.

Bij de vorming van Europa - en zeker bij de ontwikkeling van het parlement - liepen de socialisten achterstand op. De liberalen hadden al geruime tijd hun partij Europees verenigd, de christen democraten ook. Bij ons waren er teveel tegenstellingen. Wij hadden wel een confederatie - waar voornamelijk de Nederlander Joop Den Uyl de leiding had - en ik hielp hem daarbij, maar het ging niet vooruit.

Tot op het moment dat er ook gesproken werd over de financiering van de Europese partijen. Het was toen echt wel de hoogste tijd om vaart maken. Ik had het voordeel dat ik als minister van Buitenlandse zaken veel reisde, ik ben dan ook overal gaan oproepen dat het voor ons als socialisten niet vijf, maar twee voor 12 was. Uiteindelijk hebben we de partij gesticht en ik werd de allereerste voorzitter.

U ziet mij hier met Felipé González, de zeer succesrijke Spaanse eerste minister. Achter mij een jonge Frank Vandenbroucke - een man die vandaag nog steeds hoge ogen gooit in onze Belgische regering -en de Nederlander Wim Kok.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Limburg objectief 80

Dit is voor een stuk het begin van mijn politieke carrière op nationaal vlak.

Als provincie Limburg betekenden wij vroeger niets in België. In Brussel werd zelfs gesproken over het ‘zwarte Limburg’, dat ging niet enkel over het zwart van de steenkoolmijnen, maar ook over het gebrek aan representatie in Brussel.

Als jongere kwam ik tot de conclusie dat we ons dringend moesten bewijzen: we moesten niet enkel laten zien dat we ons bewust waren van onze problemen en mogelijke oplossingen, we moesten vooral onze eigen mensen het nodige vertrouwen geven.

Ik ben toen geholpen door leden van het secretariaat van onze partij in Brussel. Vele vooraanstaanden hebben ook hun medewerking verleend aan het plan ‘Limburg Objectief 80’, dat gelanceerd werd tijdens een grote actiedag in Genk, toen het centrum van de industriële ontwikkeling.

Langs mij op de foto zie je Antoon Spinoy, toch wel mijn politieke vader. Spinoy was voormalig minister van landsverdediging (en nadien economische zaken) én burgemeester van Mechelen. Langs de andere zijde Limburger Edward Claes uit Genk, hoofdonderwijzer en directeur van de lagere school in Winterslag, en daarlangs secretaris-generaal cultuur Walter Debrock.

Spinoy schreef mij, nadat hij mij een voordracht hoorde geven, een paar dagen later steevast een briefje. Hierin stond dan “Het was goed, maar… “ en dan volgende 3 of 4 raadgevingen. Wat heb ik van die man veel geleerd..  

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Tes crise vir alleman

Hier zitten we midden in 't (H)essels gebeuren.

Mijn goede vriend Armand Scheurs had naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen een groot poppentheater gemaakt waarbij hij burgemeester Meyers en mezelf uitspeelde tegen elkaar.

U ziet het aan het aantal voorstellingen, de show ‘Tes crise vir alleman’ is uiteindelijk een groot succes geworden voor Armand Scheurs. En als je het mij vraagt, ik heb mij daar goed geamuseerd.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Olie toveren tijdens de crisis

Deze afbeelding situeert zich in 1973, wanneer de energiecrisis woedt. De crisis heeft de karikaturisten natuurlijk steeds zwaar geïnspireerd.

U ziet mij hier proberen de Arabische wereld te betoveren, zodat ze alsnog ons de nodige petroleum konden leveren.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Vrienden over de partijgrenzen heen

U ziet hier de laatsten der Mohikanen: Herman de Croo, Mark Eyskens en ikzelf. Wij zijn de laatste overlevenden van een hele generatie politici, namelijk de vorige politieke generatie.

We zijn eens samengebracht voor een vergadering van ministers van staat in het parlement waar deze foto genomen werd. U ziet het, het ging er heel vrolijk aan toe.

Herman De Croo heeft het een beetje moeilijk gehad de laatste tijd, hij heeft een nieuwe knie moeten laten plaatsen. Marc Eyskens wordt 90, hij zit aan de uitgave van zijn 61^ste boek!

Met z’n drieën zijn we dit jaar nog naar de begrafenis geweest van Charles-Ferdinand Nothomb. Nothomb behoorde eigenlijk tot het kwartet, want net zoals wij was ook hij voor het eerst verkozen in 1968. Herman De Croo kende ik van vroeger, wij studeerden samen aan de VUB. Marc zat natuurlijk in Leuven.

We behoren wel tot verschillende partijen, maar we zijn altijd goede vrienden gebleven. Ik denk dat voor het goed functioneren van de politiek er over de partijgrenzen heen best ook nog respect en vriendschap is tussen de politici. Iets wat, wanner ik het zo observeer, te veel ontbreekt op dit moment.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Little red man verrast tijdens 1 mei

Als jonge knaap heb ik ook wat gezondigd met muzikale ambities, ik heb dus ook een beetje gecomponeerd.

Op deze affiche zie je het stuk (een suite) staan dat ik geschreven had voor piano en orkest. Het probleem was natuurlijk dat ik geen orkest had, waarop mijn vader zei “Bon, ik zal dat orkestreren voor piano en harmonie”. Want de harmonie had ik natuurlijk wel, namelijk die van De Voorzorg waar mijn broer dirigent was.

De suite die ik geschreven had, bestond uit vier delen. Het derde deel ‘blue Jazz’, heeft later een vertaling gekregen als ‘Little red man’.

Hoe kwam dit? Wel, bij gelegenheid van 1 mei kon je via de BRT nog grote concerten via de radio organiseren. In onze Germinal in Hasselt hebben er zo heel wat plaatsgevonden, waaronder ook dit concert in 1959.

Wie loop ik toevallig die avond tegen het lijf? Etienne Verschueren, dé grote Jazzman. Omdat er zoveel volk zat in De Germinal - je kon er amper staan - zijn we op de Grote Markt een pint gaan drinken.

We hadden het daar uiteraard over muziek, maar ook over de suite die gespeeld werd – en ik geschreven had - vooral over het stuk ‘blue Jazz’. Op vraag van Etienne schreef ik het thema op een bierkaartje, dat vervolgens in zijn zak verdween.

Het jaar nadien kwam het orkest terug naar Hasselt voor een 1 mei-opvoering. Op een gegeven moment kondigt de spreker aan dat er een stuk gespeeld zal worden dat bekend is voor iemand in de zaal. Mijn frank viel niet, zeker niet toen aangekondigd werd dat het stuk ‘Little red man’ genaamd was. Wat bleek? Etienne Verschueren had mijn stuk geschreven voor een Big Band-orkest en later werd het nummer zelfs uitgebracht op plaat.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Little red man verrast tijdens 1 mei

Swingen met The Stardusters

Ik kwam uit een gezin dat niet al te bemiddeld was.

Om te studeren op de universiteit kon ik beroep doen op een beurs, ‘het fond van de meest begaafden’ heette dan toen, maar dat was lang niet voldoende.

Ik heb gelukkig vier jaar lang een lening kunnen krijgen langs de mutualiteit De Voorzorg, maar mijn centen heb ik vooral verdiend door muziek te gaan spelen in bars en in orkesten.

The Stardusters, hier afgebeeld, was het orkest van wijlen mijn broer Modest, die 17 jaar ouder was. Het was een echt dansorkest. Op vrijdag-, zaterdag- en zelfs zondagavond was ik terug te vinden op de scènes waar bals gespeeld werden en waar je een goed centje kon bijverdienen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

EU en muziek smelten samen in Sofia

Dit is voor mij – wat mijn artistieke bedrijvigheden betreft - een hele speciale foto.

Het is met name de affiche van een groot concert dat rechtstreeks op televisie werd uitgezonden in Sofia, Bulgarije, ter voorbereiding van de intrede van Bulgarije tot de Europese Unie in 2006.

Ik bracht er het Requiem van Verdi met een groot symfonisch orkest en de grote symfonische koren van Bulgarije alsook 4 solisten, zoals voorzien in de compositie.

De Bulgaren hebben altijd een ‘zeer goede zangschool’ gehad, een zeer goeie ontwikkeling van de stemmen, hetgeen ik in de praktijk heb mogen ervaren toen. 

Ik kan je verzekeren, het Requiem van Verdi dirigeren is zeer veeleisend, ik heb dan ook zeer veel tijd gestoken in de studie ervan. Het werd een succesrijke uitvoering in Sofia.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Sinterklaas Kapoentje met François Glorieux

Ik heb in mijn leven het geluk gehad om vele artiesten te ontmoeten.

Een van hen is François Glorieux. Een formidabele pianist en fantastische componist, maar helaas voor een stuk miskend in België.  

U ziet hem hier ter gelegenheid van een groot concert, georganiseerd in 1992 door de Gidsen, dat gewijd is aan zijn repertoire.

We hadden daar zeer aangename ontmoetingen. We herinnerden ons toen dat we eens samenzaten op een middaguitzending van VRT 2 in Gent, op een Sinterklaasdag. De journalist verraste ons met de vraag om een quatre mains te spelen. We hadden uiteraard niet gerepeteerd, maar hebben daar toch samen ‘Sinterklaas Kapoentje’ gespeeld.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

De tweede liefde met Frieda

Dit is dus mijn tweede huwelijk, met Frieda.

In mijn eerste huwelijk werden mijn kinderen Eric en Hilde geboren.

Je moet kunnen toegeven dat de politiek voor een stuk ook een spelbreker is, politiek eist namelijk veel van een mens.  Dat wil zeggen dat ik vrij regelmatig op zondagavond het huis in Hasselt verliet en nooit terug was tot vrijdagavond laat – ik verbleef in Brussel. Van een gezinsleven was dus weinig sprake.

Toen mijn beide kinderen al getrouwd waren, kwamen beide echtelingen tot het besef dat het beter was om te scheiden. Nadien ben ik totaal onverwacht een andere dame tegen het lijf gelopen, waarvan ik zielsveel hou, ons Frieda.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Dochter Hilde

Ik met mijn oudste dochter, met Hilde.

Hilde heeft rechten gestudeerd aan de VUB, maar dat eerste jaar verliep niet zo best.

Ook al was ik toen minister, ik ben toen eind juni samen met haar op ‘blokverlof’ vetrokken.

We zaten ergens in de Pyreneeën, waar geen ziel ons kon storen. We hebben daar samen gestudeerd - zoals dat hoort in de blok - en zijn er glansrijk doorgekomen.

We waren beiden bijzonder fier dat we de blok overwonnen hadden én geslaagd waren in die eerste kandidatuur rechten. Sindsdien heeft ze mij eigenlijk niet meer nodig gehad (lacht).

-> Hoor Willy deze anekdote zelf vertellen

Een passie voor muziek

Eigenlijk heb ik in mijn leven altijd de ambitie gehad om een muzikale carrière uit te bouwen. Wie dat niet wou, was mijn vader. Zijn leven is verwoest geweest omdat hij als 17-jarige jonge knaap, nog student aan het conservatorium in Antwerpen, gemobiliseerd werd om in ‘14-‘18 aan het front te vechten. Bovendien werd hij niet gedemobiliseerd in ’18, want wij bleven in staat van oorlog met Duitsland.

Hij zat in het 11^de linie regiment en moest als Antwerpenaar naar Hasselt komen. Hier vond hij de liefde, daarom bleef hij plakken in Hasselt. Uiteindelijk bleef hij in het 11^de  regiment als militair, als muzikant – violist en trombonist.

Hij zei tegen mij dat ik een leven als muzikant moest vergeten. “Zorg dat je een ander diploma hebt en doe dan als muzikant wat je wil.”

Wel, dat heb ik gedaan, ik heb de twee gecombineerd. Als minister heb ik de kans gekregen om grote professionele symfonische orkesten te dirigeren. U ziet hier een van de vele concerten met professionele orkesten die ik heb mogen doen. Niet enkel in België, maar ook in Griekenland, Turkije en zelfs in Amerika. Ik heb het geluk gehad werken te mogen dirigeren die me als muzikant nauw aan het hart liggen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Ibramco en het het vallende hoofd van Premier Luberton

Dit is een speciaal moment in mijn leven: ik was minister van economische zaken (1973) en de grote energiecrisis brak uit.

Het ging toen over de Joodse kwestie: mijn Nederlandse collega had een heel zware speech uitgesproken, als steun aan Israël. Wat de Arabieren natuurlijk niet namen. Ze zeiden: “Als dat zo zit, gaan we niet alleen de prijs van de olie sterk verhogen, we sluiten ook de bevoorrading naar Nederland af.”

Nederland was België natuurlijk niet, maar de grootste bevoorrading van België gebeurde via de pijpleiding Rotterdam – Antwerpen.

Ik ga u het hele verhaal niet vertellen, maar de ‘Autoloze zondag’ heeft uw dienaar hier beslist met een hele resem aan besparingsmaatregelen en demarches naar Saoedi- Arabië toe.

Bovendien had premier Leburton eigenlijk nogal onhandig in het geheim met de Sjah van Iran een principieel akkoord gesloten om een raffinaderij in het Luikse te bouwen. Die zou draaien op basis van Iraanse olie, dan hadden we de Saoedi’s niet nodig.

Dat is volkomen fout uitgedraaid binnen de regering. Later is die regering dan ook gevallen door dat project: Ibramco.

Ik ben dat dat jaar uitgroepen tot politicus van het jaar. Niet moeilijk natuurlijk, met al die oliemaatregelen. De pers die mij uitgeroepen had als nummer 1 gaf mij als geschenk een afbeelding waarop ik het woord ‘Ibramco’ uitsprak en het hoofd van Luberton valt.  

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Aan het woord tijdens de Septemberverklaringen van de VN

Als Belgisch minister van Buitenlandse zaken – en toen als woordvoerder van de EU -  nam ik in 1993 het woord tijdens de klassieke Septemberverklaringen van de Verenigde Naties.  

Toen was de VN eigenlijk al niet meer wat het geweest is. De draag- en slagkracht van de enige internationale organisatie waarin al de staten van de wereld elkaar ontmoeten, was toen al een beetje aangetast. Nu is het jammer genoeg nog veel erger gesteld.  

Ik heb daar een pleidooi gehouden voor het herstel van de vrede, toen voornamelijk in de Balkan. Ik heb toen eveneens gepleit voor de herziening van de samenstelling van de Veiligheidsraad, waar er 5 leden met vetorecht zijn. Het gebruik van dat vetorecht maakt namelijk elke beslissing onmogelijk - denk vandaag maar aan zowel Rusland en China.

Ik moet u dus zeggen dat ik niet geslaagd ben in mijn opzet en dat mijn woorden zonder meer woorden zijn gebleven.

-> Hoor het Willy zelf vertellen