De Supreme Allied Commander

Als secretaris-generaal van de NAVO stel ik hier de Supreme Allied Commander voor aan de aanwezigen. Deze Supreme Allied Commander, een zeer sympathieke en bekwame man, heeft mij een ander inzicht doen krijgen in de beweegredenen van militaire leiders.

Ik dacht voorheen altijd dat zij niet al te veel inzaten met het leven van de soldaten. Maar ik heb mij serieus vergist en heb die mening later dan ook grondig bijgesteld. Mede door deze man.

De fameuze steljagers, de vliegtuigen van de Amerikanen die niet door de radar gezien mochten worden, bleken niet zo onkwetsbaar als voorgesteld.

In de Balkanoorlog werd zo’n toestel neergeschoten. Een zestal inzittenden zijn toen gered, ze zijn met hun parachute terechtgekomen achter de linies van de tegenstrever. Ik heb hem zelden zo ontroerd gezien.

Hij heeft toen beroep gedaan op heel speciale commando’s van de Amerikanen: fel getrainde gasten die van niets schrik hebben en ongetwijfeld ook psychologisch heel speciaal getraind zijn. Die mannen zijn er potverdorie in geslaagd deze 6 mannen terug te brengen. Ongelooflijk!  Ik heb de Commander zien wenen van ontroering, zo ontroerd en fier was hij dat hij zijn jongens ‘safe and well’ terug kon verwelkomen.

Eén van de karakteristieken van die man was dat hij de veiligheid van zijn troepen als ‘sine qua non’ stelde.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Op bezoek bij de Belgische delegatie blauwhelmen tijdens de Balkan Oorlog

Een foto van een dramatische situatie.

Als secretaris-generaal van de NAVO werd ik geconfronteerd met de Balkanoorlog. Op dat moment hadden onze eigen militairen het kwaad in de Balkan. Daarom heb ik mij eraan gehouden om onze Belgische delegatie blauwhelmen ten gaan bezoeken, tijdens onze nationale feestdag op 21 juli.

Het probleem was dat we in de hoofdstad van het toenmalige Joegoslavië niet zomaar konden landen met een vliegtuig, want je werd gewoon neergeschoten.

Het moest toen diplomatiek geregeld worden om een vliegtuig op een bepaald uur te laten landen en er moest effectief afgesproken worden dat er niet geschoten mocht worden wanneer je uit het vliegtuig naar de gebouwen liep. Ik ben uiteraard veilig geland, maar niet veel later vlogen de kogels opnieuw door de lucht.

Ik ben daar eveneens de toenmalige leider van de moslimgemeenschap in de Balkan gaan groeten. Hij ontving mij in een bureel waar alles aan flarden was geschoten.

Het was een bijzonder delicate situatie toen. Eerlijk gezegd, ik ben er ook niet van overtuigd dat het akkoord dat nadien werd onderhandeld in Amerika echt stand gaat houden. Want de problemen met Servië en Kosovo beloven nog voor veel moeilijkheden te zorgen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

In de Europese raad met Alain Juppé

Deze foto vertaalt een van de tientallen vergaderingen die in de Europese Raad werden gehouden. U ziet mij hier met iemand die ik altijd heel erg geapprecieerd heb. Iemand die trouwens eerste minister is geweest, maar hier als collega van Buitenlandse zaken zit: Alain Juppé. Juppé vormde een front met mij tijdens de akelige Balkanoorlog. Een conflict waar toch aan eenzelfde zeel getrokken moest worden, wat uitermate moeilijk was. Met Juppé had ik altijd de beste relaties op dat punt. Als u het mij vraagt, een heel bekwame man.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Bezoek Paus Johannes Paulus II

Dit getuigt van mijn bezoek aan het Vaticaan bij de Poolse Paus. Dat was geen gewoon bezoek. Eigenlijk kwam ik daar als woordvoerder van een serie Westerse mogendheden die geconfronteerd werden met een chaotische situatie in het toenmalige Zaïre. President Mobutu, zwaar ziek zijnde, was niet aanwezig in zijn land. Hij werd verzorgd ergens in het zuiden van Frankrijk. Dus of het nu de Amerikanen waren of de Fransen of de Britten: allemaal waren ze van oordeel da Mobutu moest vervangen worden. Onze suggestie was monseigneur Monsengwo, iemand die toen al voorzitter was van de Assemblee in Zaïre in Kinshasa.

Het is echter een heel verhaal geworden, waar ik in een heel andere positie stond dan die van de paus. Dat verhaal moet voor een stuk geheim blijven. Maar het is duidelijk dat Wojtyla [Paus Johannes Paulus II] als Pool eerder anticommunist dan katholiek was.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Op bezoek bij de keizer van Japan

Dit is iets heel speciaal. We bevinden ons in de Belgische ambassade in Tokio. We – de koning en de koningin, die op officiële verplaatsing moeten vergezeld worden door een minister – brengen een bezoek aan Japan. Er gebeurde iets wat onbegrijpelijk is: op zondagmiddag gaat de telefoon en horen we dat de keizer en de keizerin ons komen bezoeken. Wij dachten eerst: dit is een grap. Want een geplogenheid in Tokyo wou dat de keizer zich nooit verplaatste op vreemd territorium. En een ambassade is een vreemd territorium.

Dus wij informeerden voorzichtigheidshalve op het kabinet van de eerste minister of dat kon kloppen. Daar was er ook verbazing, maar na 10 minuten kregen we telefoon dat de keizer wel degelijk zou komen.

Zo gebeurde het. We hebben meer dan een uur met de keizerin en keizer een gesprek gevoerd aan de theetafel. Toen ze weg waren zei ik tegen Koning Boudewijn: hoe kan dat nu? Daar moet toch een verklaring voor zijn dat die keizer het protocol doorbreekt en de vertegenwoordigers van een klein landje als België bezoekt?

Boudewijn glimlachte heel geheimzinnig en zei: ja, ik zal u dat eens vertellen. Vele jaren terug werd de toen nog jonge prins (nog geen keizer zijnde) verliefd op de toen nog jonge prinses. Maar de toenmalige keizer (zijn vader) verzette zich hartsgrondig tegen het huwelijk, omdat die dame tot een lagere adel behoorde. En dat is in strijd met het protocol. Ze hadden alles geprobeerd om hem van die liefde voor die dame af te brengen. Maar er was niets aan te doen. Hij bleef volhouden dat hij haar en niemand anders wou.

Ten einde raad hebben ze haar ver weg gezonden. Ze kwam terecht op een pensionaat in Brussel. Bij een gelegenheid ontmoette onze jonge Boudewijn, koning al, die prins die zich beklaagt dat hij zijn liefde niet meer mag zien. Hij vraagt de koning hem een dienst te bewijzen door hem regelmatig een brief te bezorgen van mij. Als ik die verzend komt dat in handen van de hofhouding en die komt daar nooit terecht. Dus Boudewijn heeft de courier d’amour gespeeld. Later heeft hij trouwens bij de toenmalige keizer gepleit om het protocol naast zich neer te leggen en die jonge mensen te laten trouwen. Hetgeen gebeurd is. Sindsdien is er een formidabele band tussen het keizerlijk paleis van Tokio en het Koninklijk paleis in Brussel.

Toen Koning Boudewijn overleed zat ik op buitenlandse zaken. De allereerste telefoon die binnenkwam was van Tokio, waar de keizer meldde dat hij aan de begrafenis zou deelnemen.

Dat was werkelijk een heel sterke band die zowaar altijd werd toegepast als ik als minister op bezoek ging in Tokio. Ik moest altijd op audiëntie bij de keizer, ook als ik die man niks te vertellen had. U ziet hoe een persoonlijke liefde iets heel structureels tot stand kan brengen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Minister Willy De Clerq

Een foto die me met bepaalde ontroering doet terugdenken aan een grote personaliteit uit de liberale familie, namelijk Willy De Clercq. Meermaals minister geweest, vice-premier. En overtuigd Gentenaar. Het is verkeerd gelopen met Willy qua gezondheid. En toen hij in een gespecialiseerd instituut in Gent was opgenomen, ging ik hem geregeld bezoeken. Hij was zijn geheugen kwijt. Het was moeilijk praten met hem. Behalve als ik met hem sprak over zijn periode als minister op financiën, als we het hadden over begroting. Over het hedendaagse was hij het spoor kwijt, maar toen kwamen al die cijfers terug. Ongelooflijk.

Willy was een overtuigde Belg. Een goede ‘technieker’ en sterke minister. Ik aarzel niet om een eresaluut te brengen ter nagedachtenis aan deze grote minister.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Jean-Luc Dehaene en Leo Delcroix

Deze foto verwijst naar een regering die geleid werd door wijlen Jean-Luc Dehaene. Dehaene was iemand die zijn ploeg op een vrij efficiënte manier deed draaien. En die ook op een vrij dynamische manier het beslissingsproces in de ministerraden kon pushen. Deze foto verwijst naar de periode dat België het voorzitterschap van de Europese Unie had voor 6 maanden. Dat was in ‘93.

Ik vormde daar echt een ploeg met Jean-Luc Dehaene, en denk dat wij de zaken toen heel goed beredderd hebben. Leo Delcroix was indertijd minister van landsverdediging: hier leggen we aan de pers uit waarom op termijn de legerdienst werd afgeschaft.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Yasser Arafat

Dit is een foto die eigenlijk heel actueel is. Ik zit hier met Yasser Arafat. Arafat was de leider van de PLO - en dus later ook de leider van de Palestijnse vertegenwoordiging - die na de erkenning van de akkoorden van Oslo een presidentiële functie had.

Vandaag speelt er zich een drama af in deze regio. Maar we kunnen wel zeggen dat het de socialisten zijn geweest die indertijd in het geheim in Oslo Palestijnen en Israëli’s samen hebben gebracht om te onderhandelen. En de zaken toen ook tot een goed einde hebben gebracht.

Ik herinner me nog de dag dat er een grote plechtigheid in de tuinen van het Witte Huis plaatsvond. Clinton had zowel Yasser Arafat als de Israëlische premier en toenmalige minister buitenlandse zaken ertoe gebracht elkaar de hand te reiken en de akkoorden te tekenen. De tweestatenformule was dan ook de enige oplossing. Jammer genoeg vermoordde een fanatiekeling twee jaar later premier Rabin. Vanaf toen is de zaak beginnen foutlopen.

Ik had vrij goede relaties met Arafat, al was het wel een rare figuur om te mee onderhandelen. Maar aks je vertrouwen hebt, kan je resultaat afdwingen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

President François Mitterand

Voor mij een heel bijzondere foto. Dit doet me met veel ontroering terugdenken aan enkele personages waarin ik in het kader van de socialistische internationale heb samengewerkt. In de eerste plaats François Mitterand - een heel grote figuur - en daarnaast ook mijn Spaanse collega die me later zou opvolgen als secretaris-generaal van de NAVO.

Mitterand is de man met wie ik in het Elysée van man tot man de inhoud voor een stuk van het basis traite van de Europese Unie heb genegotieerd, in het bijzonder de zetels van de instellingen.  Zonder overdreven of misplaatste fierheid: ik ben daar sterk uitgekomen, want vandaag blijkt dat Brussel de hoofdstad is van de commissie. En niet alleen van de raad, maar ook van het parlement. De enige serieuze concessie die ik heb moeten doen aan Mitterand was het aanvaarden van Straatsburg als gedeeltelijk hoofdplaats van het parlement, waar één keer per jaar een zitting moest doorgaan. De rappe Mitterand wist er wel aan toe te voegen dat dit de zitting moest zijn waar het budget wordt goedgekeurd door het parlement. Goed beseffende dat het budget het basisdocument is voor de werking van de Europese Unie.

Mitterand was, als je het mij vraagt, een ziener. Niet zozeer economisch. Maar meer algemeen strategisch. Ik noemde hem dikwijls de politieke poëet. Hij kon op een heel overtuigende manier en gewoonlijk in formidabel Frans zijn woorden en ideeën tot uitdrukking kon brengen. Frankrijk heeft vandaag nog altijd behoefte aan een personaliteit zoals die van Mitterrand, die Frankrijk echt vertegenwoordigde. Hetgeen vandaag niet meer het geval is.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Welkom president Clinton

Deze foto vertoont mij als secretaris-generaal van de NAVO. Ik verwelkom president Clinton op één van de topvergaderingen die regelmatig in Brussel werden gehouden. Clinton was een heel joviale president die zich wel bewust was van de risico’s die de uitbreiding van de NAVO inhield. Hij heeft altijd voorzichtig op de rem geduwd. Maar hij heeft - net zoals ik - de uitbreiding niet kunnen tegenhouden. Daardoor zitten we vandaag met een complex aan de kant van een zekere Poetin in Moskou, dat we nog zwaar dreigen te betalen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

In gesprek met Koning Albert II

Een gesprek met de opvolger van Koning Boudewijn, Koning Albert. Ik kende hem als prins omdat hij de leiding had over buitenlandse handel. Als we op missie gingen dan werden de zaken op voorhand met hem afgesproken. Hier staan we samen met zijn kabinetschef, het hoofd van het militaire huis van het Paleis en mijn collega uit Genk, die jammer genoeg ook overleden is.

Met Koning Albert was de omgang eenvoudiger, jovialer, luchtiger. Maar eerlijk gezegd wel minder inhoudsvol dan met Koning Boudewijn.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Eerste keer minister in regering Eyskens V (1972)

Dit is het beeld van de regering Vader Eyskens [Gaston Eyskens]. De regering waarin ik voor de eerste keer minister werd in 1972. De regering bestond uit allemaal heel gekende figuren. Vader Eyskens, [Paul] Vanden Boeynants, [Pierre] Harmel, [Jos] De Saeger, [Louis] Namèche, [Henri] Simonet, [Leo] Tindemans, [Alfons] Vranckx, [Louis] Major en zo kan je een hele tijd verder gaan.

Als ik nu die foto bezie, moet ik vaststellen dat ik de enige overlever ben van deze indrukwekkend grote groep. Ik was natuurlijk de benjamin van deze ploeg. Het voelt raar om ermee geconfronteerd te worden, zo besef je dat het leven van de mens toch maar relatief is.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Eerste keer ministerpost in regering Eyskens V

Wissel van macht: ondervoorzitter van de partij

Lange tijd is de partij geleid door een Waal. Degene die ik het beste gekend heb is Leo Collard, De man die de harde schoolstrijd heeft moeten ondergaan als minister van onderwijs en éducation nationale. En zijn ondervoorzitter was Jos Van Eynde, die door de tegenstanders de ‘polderbizon’ werd genoemd: hij had een heel harde stem. Maar hoewel hij kon bulderen, had hij een hart van goud. En bovendien een enorm scherpe pen. Hij was hoofdredacteur van de Volksgazet … en o wee als hij u tussennam in zijn artikels. Hij kon zeer hard zijn en had bovendien een olifantengeheugen.

Hier ziet u Jos Vaneynde bij zijn afscheid als ondervoorzitter van de partij. Ik volg hem op als jonge knaap, waarbij hij mij de raad gaf: “Willy, ge moet u natuurlijk bezighouden met alle afdelingen in Vlaanderen. Maar een goede raad: niet te veel met Antwerpen, want die weten het toch altijd beter.”

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Gal: Het Huwelijk

U ziet hier de wat overdreven titel ‘Huwelijk’.

Van een huwelijk was er geen sprake. Maar wel van een verplichte samenwerking tussen Leo Tindemans en mezelf. We hebben elkaar in meerdere regeringen moeten verdragen. Want anders boterde dat niet. Leo en ik probeerden altijd de nieuwe partner - de Volksunie (die nogal eens bokkensprongen maakte) - rustig te houden en te vermijden dat we weer eens naar een crisis liepen. Ziedaar de betekenis van deze bijdrage van de fameuze karikaturist Gal.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Muziek en auteursrechten

Muziek met John Lundström

U ziet mij hier samen met John Lundström. En Lundström, de naam verklapt het, was iemand die Scandinavische roots had. Maar hij hield zich voornamelijk bezig met de jeugdbeweging. Met het aanleren aan de jongeren van strijdliederen en andere liederen. Hij deed dat zeer mooi. Hij maakte in die tijd heel wat platen. Ik begeleid hem hier bij enkele van zijn liederen. En op de achtergrond ziet u de toenmalige hoofdredacteur van het Belang van Limburg, die ons al ontvallen is, Hugo Camps.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Dé campagnewagen

Dat is een foto waar ik op campagne ben, met ‘de fameuze wagen’. Die wagen had ik zowaar ontdekt op een autokerkhof in Hasselt toen ik ’s nachts terugkwam van vergaderingen in het Kanton Sint-Truiden. De dag nadien, een zondag, ben ik terug gaan kijken en zei ik: “Die moet ik hebben. Wat moet die wagen kosten?”

De handelaar antwoordde lachend: “Niet veel, want er zit geen motor meer in meneer.”

Maar het was een reclamewegen die de Tour de France had gedaan. Als je goed kijkt zie je dat er aan de achterzijde een balkonnetje aan is. Je kon er een micro installeren en zo meetings geven. Binnenin was er plaats voor affiches en campagnemateriaal. Die wagen heeft ons onnoemelijke diensten bewezen tijdens de vele campagnes die we gevoerd hebben overal in Limburg.

-> Hoor het Willy zelf vertellen

Slechte gewoontes

Dit gaat gewoon tijdens een persconferentie zijn geweest. Wat wel uit die foto blijkt, is dat ik een onverbeterlijke roker was. Toen ik in 1991 naar buitenlandse zaken ging en ik begreep dat het een moeilijke fysieke opdracht werd – die me van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in beslag zou nemen - zwoer ik de sigaret af. Hetgeen gelukt is. Ik rook niet meer sinds 1991.

-> Hoor het Willy zelf vertellen