Kwetsbare Brusselaars kunnen rekenen op Els Rochette

Je zit pas twee jaar in het Brussels parlement, maar bent al veel langer in de weer om kwetsbare Brusselaars te helpen. Vertel.

Dat klopt. Dat is eigenlijk de rode draad die door mijn carrière loopt. Zo was mijn eerste job, toen ik 21 jaar oud was, er één als straathoekwerker bij Adzon in Brussel. Ik kwam er kwetsbare jongeren tegen die in de prostitutie waren verzeild geraakt. Dat was meteen een realitycheck. 

Kwetsbare Brusselaars helpen is de rode draad doorheen mijn carrière

Daarna ben ik drie jaar docent geweest aan de sociale school van Heverlee, om dan uit te komen bij Globe Aroma, een open kunstenhuis voor nieuwkomers, asielzoekers en Brusselaars.

Ook daar leerde ik enorm veel: hoe je mensen kunt samenbrengen en motiveren rond een gemeenschappelijk doel, hoe emanciperend kunst en participatieve projecten kunnen werken, en tegen welke obstakels nieuwe Brusselaars botsen. Bij Globe Aroma was ik 15 jaar artistiek directeur.

 LEES OOK  Conner Rousseau: "Zo beschermen we kinderen in onveilige thuissituaties" >

Heb je lang moeten twijfelen toen Pascal Smet je vroeg voor de gewestverkiezingen van 2019?

Eigenlijk niet. Ik had al langer gemerkt hoe het toenmalige One.brussels de deuren opengooide om geëngageerde Brusselaars zonder politieke achtergrond bij het beleid te betrekken. Toen ik de vraag kreeg om op te komen op hun lijst vond ik dat vooral een eer én een geweldige kans. 

Muren slopen, vooroordelen bestrijden en positieve ontmoetingen stimuleren, dat was mijn passie bij Globe Aroma. Zo doe ik het nu ook in het parlement. Ik heb veel gezien. Ik ben positief ingesteld en optimistisch, maar niet blind voor wat er fout loopt.

Te veel Brusselaars zijn arm, hebben geen toegang tot de woon- en arbeidsmarkt of krijgen te maken met politiegeweld, racisme of discriminatie. Ik heb een hekel aan om het even welke vorm van machtsmisbruik. Als het nodig is, verhef ik mijn stem, in het bijzonder voor de Brusselaars die uit de boot vallen en zelden gehoord worden. 

Eén van die groepen zijn de Brusselse daklozen. Tijdens de eerste lockdown werkte je een tijdje mee als straathoekwerker bij de daklozenorganisatie Doucheflux en nu stel je voor om leegstaande hotelkamers te benutten om daklozen onderdak te bieden.

We naderen ‘s nachts stilaan weer vriestemperaturen. Toch zullen er vannacht weer honderden mensen op straat slapen in Brussel. Terwijl er 10.000 kamers leeg staan in de nog steeds onderbezette Brusselse hotels. De oplossing ligt dan voor de hand, vind ik. Laten we hotelkamers benutten voor daklozenopvang.

Dat is niet alleen nodig voor de daklozen, maar ook voor de hotelsector. Want in augustus 2021 lag de bezettingsgraad in de Brusselse hotels op amper 33 procent. De kans is groot dat kleine hotels in moeilijkheden zullen komen, want die hebben minder financiële marge dan grote hotelketens. Wellicht overleven ze de crisis niet. Ze kunnen alle steun dus goed gebruiken, want uiteraard zouden de hotels daar een vergoeding voor krijgen. 

(Het artikel gaat verder onder de Facebookpost.)

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

Bovendien kunnen de leegstaande kamers niet alleen een oplossing zijn voor daklozen. Ook LGBTQIA+ jongeren en vrouwen die op de vlucht zijn voor hun gewelddadige partner kunnen in hotels rust, veiligheid en een goede sociale omkadering vinden. Dit zijn stuk voor stuk voorwaarden om hun fysiek en psychologisch welzijn te verbeteren.

De opvang in hotels biedt een stabiele omgeving, ’s nachts én overdag. Waardoor er tijd is om administratieve formaliteiten in orde te brengen. En die tijd is nodig. Na een verblijf op straat is de persoonlijke administratie van een thuisloze een ramp. Het vraagt veel telefoontjes, mails, aanvragen om dat in orde te brengen en sociale rechten te openen. Pas dan zijn mensen klaar voor de volgende stap: de zoektocht naar een woonst en/of een plaats in een bestaande opvangstructuur.

 LEES OOK  Vooruit eist een veel forsere aanpak van seksueel en gendergerelateerd geweld >

Kortom, de opvang in hotels vult een hiaat op in de bestaande daklozensector en biedt kansen voor een diverser aanbod, op maat van elke dakloze persoon. En vooral, na opvang in hotels kunnen mensen sneller uit de dakloosheid geraken. We werken zo dus aan een structurele oplossing. 

Een ander thema zal misschien moeilijker te realiseren zijn. Je wil namelijk de banden tussen Brusselse jongeren en de politie nauwer aanhalen.

De laatste jaren zijn er inderdaad af en toe rellen geweest tussen Brusselse jongeren en de politie. Ze leven vaak op gespannen voet. De jongeren zijn niet altijd engeltjes, maar ook de politie controleert vaak net iets té grondig. Er is veel werk om het vertrouwen langs beide kanten te herstellen.

Het is belangrijk dat jongerenorganisaties, jongeren en politie naar elkaar luisteren

Het is belangrijk dat jongerenorganisaties, jongeren én politie naar elkaar luisteren. Ik heb daar verschillende initiatieven voor genomen. 

Wat moeten we ons daar concreet bij voorstellen?

In Anderlecht, in de zone Zuid, is er bijvoorbeeld een project gestart waarbij jongeren en politie elkaar beter leren kennen en samenwerken. De manier waarop dat zal gebeuren, wordt bepaald door de jongeren zelf.

Vroeger had je bijvoorbeeld af en toe eens een voetbalmatch tussen jongeren en politie, maar dan merkte je dat vooral politiemensen die al positief tegenover de jongeren stonden, daar aan deelnamen. Nu is het de bedoeling dat de jongeren zelf met ideeën komen om ruimer samen te werken. Ook ik ben echt benieuwd waarmee ze op de proppen zullen komen.

Daarnaast stellen we ook vast dat weinig jongeren hun weg vinden naar het beroep van politieagent. De politie blijft een grote onbekende. Dat komt voor een stuk omdat de opleiding nog te hoog gegrepen is voor de vaak kortgeschoolde jongeren. Daarom starten we met een vooropleiding die hen kan klaarstomen voor de eigenlijke opleiding.

(Lees verder onder de Facebookpost.)

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

Je lijkt iemand die elke dag tussen de mensen staat. Klopt dat?

Tijd die ik met familie of vrienden kan doorbrengen, dat zijn voor mij nog steeds de meest gezellige momenten. Mijn drie kinderen betekenen alles voor me. Ik mag er niet aan denken dat er hen iets zou overkomen.

Maar tegelijkertijd ben ik ook niet blind voor de realiteit. Ik zie elke dag mensen op straat die zich helemaal laten gaan, die geen hoop meer koesteren dat het ooit nog goed komt met hen. Voor hen wil ik in de bres springen.

Ik ben niet blind voor de realiteit. Ik zie elke dag mensen op straat die geen hoop meer koesteren. Voor hen wil ik in de bres springen

Tot slot: je staat ook regelmatig naast het veld als trouwe voetbalsupporter?

Heel zeker. Ik woon al jaren in de buurt van het voetbalstadion van Union St Gillis, die momenteel afgetekend aan de leiding staat in eerste klasse. Bij elke thuismatch vind je me daar in de tribune. Dat is al jaren zo hoor. Ook toen we nog in derde klasse speelden was ik telkens op post, net als zovele duizenden andere supporters. 

Het gaat dan ook over meer dan voetbal. Iedereen uit de diverse buurt heeft er zijn plaats en al jaren dragen we anti-racisme hoog in het vaandel. Nu we kampioen kunnen worden, zijn we trotser dan ooit op onze buurt.

Meer weten over Els? Volg haar op Facebook.

Ga naar Nieuws Vooruit