Melissa Depraetere. "Als een oplossing klaar ligt, hoef je toch geen maanden meer te discussiëren?"

Straks ben je een jaar fractieleidster. Hoe kijk je terug op dat jaar? 

Door corona was het geen gewoon jaar, maar mijn verwachtingen zijn zeker ingelost. Als fractieleider krijg je het voorrecht om betrokken te worden in heel wat dossiers.

Als parlementslid focus je op een aantal dossiers binnen je eigen bevoegdheid. Als fractieleider volg je alle thema’s mee op. Dat zorgde ervoor dat ik heel snel veel bij moest leren over thema’s als pensioenen, begroting en energie. Dat was soms wel pompen of verzuipen. Intussen vind ik het een enorm voordeel om mee te zijn in discussies over verschillende thema’s. 

Wat ik ook leerde en waar ik het soms nog moeilijk mee heb is hoe de politiek werkt. Je kan een fantastisch goed voorstel uitwerken en alsnog op een muur van ‘njets’ botsen. Stap per stap draagvlak creëren voor een voorstel is vaak de beste manier. Daar heb ik het nog vaak moeilijk mee. Als een oplossing klaar ligt, hoef je toch geen maanden meer te discussiëren? 

(Lees verder onder de foto.)

 

Nog voor corona had onze voorzitter het al voorspeld: solidariteit wordt het woord van het jaar. Hij heeft gelijk gekregen.

Inderdaad. Niemand durft nog zeggen dat België geen solidair land is. Wanneer het erop aankomt is solidariteit het bindmiddel waar we op terug vallen. De coronacrisis én de overstromingen in Wallonië deze zomer maakten dat heel duidelijk. Toen zag je hoe Vlamingen massaal naar de getroffen regio’s snelden om daar te helpen. Ze offerden hun vakantie op om er dagen na elkaar warme maaltijden te maken of schimmels van de muren te kappen.

Ik ben zelf geweest, de golf aan solidariteit was echt ongelofelijk. Het maakt op zo’n moment helemaal geen moer uit welke taal je spreekt: mensen springen in hun auto en gaan helpen. 

Wanneer het erop aankomt is solidariteit het bindmiddel waar we op terug vallen

De waterellende in Wallonië heeft ons ook geleerd dat er nog veel beter kan.

Juist. We moeten leren uit de fouten die daar gemaakt zijn. Dat is dan ook de volgende stap. Wat hebben die mensen daar gezien en geleerd? Heel wat zaken liepen verkeerd, dat kan je zittend achter je bureau niet weten. 

Het is aan ons om die ervaringen mee te nemen in ons werk. De vele vrijwilligers die er aan de slag waren en nog steeds zijn, heb ik intussen meermaals gesproken. Ik weet wat op dit moment de noden zijn. Nu kunnen we in het parlement de druk opvoeren om oplossingen te voorzien. 

 Lees ook  Melissa over noodhulp: "De chiro had dit beter georganiseerd"

Niet enkel in Wallonië kan het nog veel beter.

Daarom moeten we in alle sectoren naar mensen luisteren. Verzorgers weten het beste wat de noden zijn in een rusthuis, sociaal werkers weten wat beter kan om de armoede aan te pakken, vrederechters weten hoe justitie beter kan georganiseerd worden. Dat is toch logisch? Daarom betrekken we hen en geven we hen een stem. Dat is de kern van ons participatietraject dat we dit najaar lanceren. 

Deze zomer was je daar al mee bezig door op werkbezoek te gaan bij heel wat organisaties. 

Als nieuw parlementslid vind ik het belangrijk om goed te weten wat leeft in mijn provincie en langs te gaan op de werkvloer. Daarom ga ik de volgende maanden elke vrijdagmiddag langs op het terrein. Van de zorgsector tot de havenarbeiders, alles komt aan bod. 

(Lees verder onder de foto.)

Vertel eens wat meer over die bezoeken.

Vorige week was ik op bezoek bij vzw Bolwerk, een organisatie die bezig is met vernieuwende projecten om mensen samen te brengen. Zo maken ze enorme straattheaterpoppen en foodtrucks avant la lettre. Ze werken ook aan kunstprojecten in buurten. Ze nodigen dan de hele buurt uit om bijvoorbeeld samen een tapijt te weven. 

Hun eigen locatie bouwen ze ook uit tot een toeristische trekpleister. Ze hebben een bar en organiseren veel leuke evenementen en workshops. Straks komt daar nog een picknickzone én een zwembad gevuld met gefilterd toiletwater bij. Want daar ligt steeds hun focus: hoe kunnen we leuke dingen ook duurzaam ontwerpen? 

Ik ging ook langs bij Lithobeton in Gistel, een familiebedrijf waar inmiddels 155 mensen werken. Daar maken ze diverse betonconstructies voor openbare werken zoals tegels, palen, rioleringen en elektriciteitscabines.

Ik was blij te merken dat ze bezig zijn met duurzame oplossingen, zoals manieren om te ontharden. Zo zijn waterdoorlatende tegels bijvoorbeeld in opmars. Hun grootste uitdaging is personeel vinden én houden. In de bouwsector worden ze met heel wat langdurig zieken geconfronteerd. De moeilijke zoektocht naar én een tekort aan personeel maakt die uitdaging alleen maar groter. 

(Lees verder onder de foto.)

   

Voor je fractieleidster werd pakte je de schuldindustrie zwaar aan.

Dat is helaas nog altijd nodig. Facturen moeten worden betaald. Alleen kan het niet zijn dat de Belgische overheid strenger is voor iemand die een factuur niet kan betalen dan voor iemand die belastingen ontwijkt in belastingparadijzen.

De schuldindustrie - waarbij gerechtsdeurwaarders, incassobureaus en advocaten - winst maken op kap van wie het moeilijk heeft, is een enorm onderschat probleem met een gigantische impact. 

In plaats van mensen te helpen bij het betalen van hun facturen laten we toe dat ze in armoede worden geduwd, met facturen van 200 euro die er 2000 worden. Het is tijd om de wetten die dit mogelijk maken en al 40 jaar niet werden aangepast te herzien. 

Daarom blijf ik in het najaar werk maken van een aantal voorstellen. Zo moet er een aanpassing aan de lijst van niet voor beslag vatbare goederen komen. Bijvoorbeeld laptops en gsm’s zouden vandaag de dag niet meer in beslag mogen worden genomen, die zijn noodzakelijk voor werk of school.

Ook is er eindelijk zicht op een akkoord over het wetsvoorstel minnelijke invordering. Dit legt plafondprijzen op de extra kosten bij te laat betalen, voorziet een eerste extra herinnering en zorgt voor een bevriezing van de kosten wanneer iemand hulp zoekt.

Wat ligt er de volgende weken op de plank?

De volgende maanden concentreer ik me op de kosten bij verzekeringen en banken. 

De trend bij banken en verzekeringen is duidelijk: meer betalen voor minder dienstverlening. Voor evidente zaken zoals het beheren van je eigen geld, verzekerd zijn wanneer je ziek bent of een lening aangaan om een eigen woning te kunnen kopen, betaal je steeds meer.

 Lees ook  Belgen betalen jaarlijks 1.316 euro te veel voor hun verzekeringen

Het moet gedaan zijn met zotte kosten voor zaken die iedereen nodig heeft. Een sterke overheid moet iedereen kunnen beschermen tegen het wangedrag van grootbanken.

Voor de bankkosten heeft de regering intussen een oplossing uitgewerkt: universele bankdienst. De vraag blijft: wat met de dienstverlening? Eind augustus vroeg ik cijfers op: in 2015 waren nog 6527 bankkantoren in ons land, in 2020 nog 4232 bankkantoren. Wie niet meekan met digitalisering is twee keer de dupe. 

(Lees verder onder de Facebookpost.)

Log In or Sign Up to View

See posts, photos and more on Facebook.

Aan die digitalisering betalen veel mensen zich overigens nog blauw.

In ons land betalen we inderdaad een pak meer voor internet dan in andere EU-landen.

Een internetaansluiting is vandaag voor iedereen onmisbaar. Telewerken, schoolse activiteiten via internet tot zelfs het boeken van een doktersafspraak verloopt online. 

De grote telecombedrijven laten ons vaak betalen voor diensten die we niet nodig hebben. 

Daarom stellen we voor de slapende telecomcontracten, waarbij je in oude dure contracten blijf zitten, af te schaffen en een betere naleving van de consumentenbescherming te voorzien. We hebben immers wel een heel goede telecomwetgeving, maar die wordt amper gecontroleerd.

Daar diende ik een wetsvoorstel voor in. We laten mensen nadenken over hun huidige tariefplannen. Dat moet écht goedkoper. 

Log In or Sign Up to View

See posts, photos and more on Facebook.

 

Ga naar Nieuws Vooruit