Sara Salarkiya: “Ongelijkheid wegwerken is voor mij de weg vooruit”

First things first. Hoe ben je in de politiek terecht gekomen? 

Ik zou zeggen: door een mix van toeval, timing en een goede dosis stamboomsocialisme. Ik was als kind en tiener altijd gefascineerd door politiek en politieke discussies. Ik kwam vaak thuis met nota’s in mijn agenda omdat ik de klas op stelten had gezet met ethische discussies. Ik was bijvoorbeeld 14 jaar toen ik mijn Katholieke leerkracht geschiedenis op de kast had gejaagd omdat ik zei dat we het priestertekort enkel konden oplossen door ook vrouwen tot het ambt toe te laten. 

Ik wil graag deel uitmaken van een beweging die zich inzet om ongelijkheid te elimineren

Interesse in politiek was er dus altijd. Per toeval belandde ik eigenlijk in dit wereldje. Mijn mama had een goede band met Freddy Willockx en stond op zijn lijst in Sint-Niklaas. Toen ze een andere job aannam en zei dat ze zich iets neutraler wou opstellen, vertelde ze ook dat ze een energieke en socialistische dochter had. Freddy stuurde niet veel later een zekere Conner Rousseau op mij af. Ik sloot mij aan bij Vooruit in 2012. 

Ik bleef altijd op de achtergrond, tot ik in 2018 opkwam in de gemeenteraadsverkiezingen. Gelukkig werd ik niet verkozen, want ik was daar als 23-jarige snotneus helemaal niet klaar voor. Na mijn studies Gender en Diversiteit en Afrikanistiek fladderde ik hier en daar wat tussen CAW-werk en vzw-werk. Sinds 2020 werk ik voor Vooruit als afdelingscoach. Zoals ik al zei: toeval, timing en stamboomsocialisme. 

Hoe zie jij de weg Vooruit en hoe vertaalt zich dat naar een thema dat jou na aan het hart ligt?

Voor mij is de weg vooruit het wegwerken van de kloof die ongelijkheid in deze maatschappij veroorzaakt. Mijn grootste drijfveer is dan ook de strijd tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Mensen die gediscrimineerd worden op basis van huidskleur, geaardheid, afkomst, religie, gender, beperking en ga zo maar voort.

Armoede vervrouwelijkt, mensen met een migratieachtergrond worden gediscrimineerd op de arbeidsmarkt en op de woningmarkt, mensen worden slachtoffer van zinloos geweld op basis van hun geaardheid of hun afkomst. Ik wil graag deel uitmaken van een beweging die zich inzet om die ongelijkheid te elimineren en ervoor te zorgen dat iedereen dezelfde kansen krijgt en grijpt. Racisme, seksisme, xenofobie en LGBTQIA+-haat. Dat moet er voor mij allemaal uit. 

(Het interview gaat verder onder de Facebookpost.)

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

Op welke thema's wil je dan vooral inzetten?

Mijn mama werkte altijd in het vluchtelingenwerk. Eerst in het Klein Kasteeltje waar ze mijn papa ontmoette, later op Dienst Vreemdelingenzaken onder Pascal Smet en daarna in de OKAN-klas. Als kinderen van de migratie en in combinatie met het werk dat mijn mama deed, werden mijn zus en ik ons al snel bewust van bepaalde dynamieken en intersecties van ongelijkheid. 

Ik concentreer mij dus vooral op gendergelijkheid, asiel en migratie, LGBTQIA+-rechten en diversiteit. Dat zijn thema’s die al te vaak worden weggezet als ‘woke’, maar voor velen onder ons dagelijkse realiteit zijn. Dat gaat niet alleen over ongelijkheid, maar ook over geweld.

Als mensen horen dat ik half-Iraanse ben, beginnen ze vaak over het gebrek aan vrouwenrechten en LGBTQIA+-rechten daar. Dat is een niet te ontkennen realiteit en ik ben blij dat ik daar niet in opgegroeid ben. Maar geweld op vrouwen, racisme  en LGBTQIA+-haat komt ook hier voor. Dat is geen ver-van-ons-bed-show hoor. Voor mij persoonlijk is dat vandaag de dag de grootste maatschappelijke uitdaging. We moeten die dingen durven benoemen en daarmee aan de slag gaan. 

(Het interview gaat verder onder de foto.)

Hoe wil je andere mensen inspireren?

Ik zie mezelf niet echt als een inspiratie (lacht). Ik hoop gewoon dat mensen met een migratieachtergrond weten dat de politiek ook van ons is. Publieke ruimte, politiek en sociale media. Dat is ook van ons. Als ik lees dat een vrouw met een migratieachtergrond stopt als politiek medewerker omdat ze te veel haatreacties krijgt, dan begin ik daarvan te koken. Wij horen in de politiek, wij horen op sociale media en wij horen in de publieke ruimte. Wij moeten ons daar niet alleen veilig, maar ook gelukkig kunnen voelen. 

Dus als ik iemand mag inspireren, laat het dan meisjes en vrouwen met een migratieachtergrond zijn. En meisjes en vrouwen in het algemeen. We hebben meer nood aan vrouwen in de politiek. Mijn papa zegt altijd: ‘Nooit iets niet doen omdat je vrouw bent, altijd de dingen doen juist omdàt je vrouw bent.’ 

Nooit iets niet doen omdat je vrouw bent, altijd de dingen doen juist omdàt je vrouw bent

Wanneer en waar was je het gelukkigst?

Ik kan heel gelukkig worden van activisme en activistische politiek. Het geeft mij energie als ik op een klimaatmars loop of een mars tegen geweld tegen vrouwen. Wanneer ik zie dat zoveel verschillende mensen en organisaties daar tijd voor vrij willen maken en signalen willen geven aan de politiek dat deze thema’s belangrijk zijn. Zeker ook wanneer dat jonge mensen zijn. Jonge, geëngageerde mensen. Ik heb veel vertrouwen in Gen Z, die generatie straalt zoveel engagement uit.  

Voor mij is dat politiek: de jonge generatie, het middenveld, mensen in het veld, mensen met geleefde ervaringen. Mensen die bepaalde thema’s zoals Black Lives Matter, het klimaat, geweld tegen vrouwen en ga zo maar voort zo belangrijk vinden dat ze op hun vrije zondag mee dat signaal willen geven. Met borden met grappige en scherpe leuzen op. Daar word ik gelukkig van, ja. 

Als ik iemand mag inspireren, laat het dan meisjes en vrouwen met een migratieachtergrond zijn

Wat is je dierbaarste bezit?

Dat is een moeilijke vraag. Het is een beetje dom om mijn iPhone te zeggen zeker? Dus misschien niet mijn iPhone, hoewel daar wel al mijn gekoesterde herinneringen opstaan, zowel in mijn notities als in mijn fotogalerij. Dan neem ik misschien beter mijn exemplaar van Girl, Woman, Other, het boek van Bernardine Evaristo. 

Wat is voor jou het dieptepunt van ellende?

Dat mensen deze periode benoemen als een ‘coronadictatuur’. Als je dat durft zeggen, dan weet je absoluut niet wat het is om in een echte dictatuur te leven. Dat legt pas een privilege bloot. 

Wanneer de term ‘privilege’ valt, wordt er tegenwoordig snel met modder naar ‘woke’ gegooid. Maar dat is gewoon een feit: ik zie wat een échte dictatuur, zoals die van het Ayatollah-regime, doet. Ik zie hoe mijn familie daaronder lijdt. Ik zie dat mijn nichtjes daar niet de kansen krijgen die mijn zus en ik hier krijgen. Dat men daar ‘mag’ gaan stemmen op kandidaten die op voorhand uitgepikt zijn door Ayatollahs en dat je stem er niet eens toe doet.

Als je dan durft zeggen dat we hier in een ‘coronadictatuur’ leven omdat we mondmaskers moeten dragen en een CST invoeren om onze volksgezondheid te beschermen tegen een wereldwijde pandemie, dan ben je toch alle voeling met de realiteit kwijt? Soit, ik word daar boos van.

(Het interview gaat verder onder de Facebookpost.)

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

Wat is je meest typerende eigenschap?

Enthousiasme, creativiteit en spontaniteit misschien? Ik ben gewoon heel graag heel blij. En ik maak graag andere mensen blij. Een dag een ander niet blij gemaakt, is een dag niet geleefd voor mij. 

Wie zijn je favoriete auteurs?

Bernardine Evaristo, Sally Rooney, Margaret Atwood, Rupi Kaur. Vrouwelijke auteurs die de geleefde ervaringen, ‘struggles’ maar ook de overwinningen en het intens geluk van vrouwen met een diverse achtergrond kunnen brengen op een authentieke manier. 

Een dag een ander niet blij gemaakt, is een dag niet geleefd voor mij

Wie zijn jouw helden?

Jacinda Ardern, Alexandra Ocasio-Cortez en Amanda Gorman. En dichter bij huis Lalynn Wadera, Astrid De Bruycker en Maxim Veys. Vooral mensen die hun principes in praktijk durven zetten. Die durven aan de slag te gaan met thema’s zoals racisme, seksisme en LGBTQIA+-haat. Die alles wat ze in zich hebben in de strijd gooien om die systematische en structurele dynamieken te ontmantelen.

 LEES OOK  Maxim Veys: "Ook in Vlaanderen kunnen jongeren steeds moeilijker een huis huren, laat staan kopen" >

En dat is vermoeiend, want je botst op zoveel muren en zoveel mensen die de status quo willen behouden. Maar elke dag opstaan en nog steeds even overtuigd, of misschien wel meer overtuigd zijn van je strijd dan gisteren, ik heb daar immens veel bewondering voor. Leading by example. Die mensen hoeven dat niet te doen omdat ze er populair van worden, of er geld aan verdienen, maar die doen dat uit overtuiging. Je kan daar alleen maar enorm veel respect voor hebben, in mijn ogen. 

En ik wil ook een speciale shout-out doen naar Louie Van Rijsselberge. Hij zetelt in de gemeenteraad in Zottegem en hij is op exact dezelfde dag als ik gestart met werken bij Vooruit. Hij heeft mijn ups en downs gezien, ik heb massaal veel geleerd van hem, en hij heeft mij ook overtuigd dat mensen zoals ik een plaats hebben in de politiek en in de beweging die Vooruit wordt. 

Ik heb immens veel bewondering voor mensen die alles in de strijd gooien om structureel racisme, seksisme en LGBTQIA+-haat te ontmantelen

Welke karaktertrek vind je het meest irritant van jezelf?

Ik weet zeker dat de andere afdelingscoaches of Conner daar een heel goed antwoord kunnen geven. Misschien mijn koppigheid? Ik kan nogal doordrammen. Als ik ergens van overtuigd ben, kan ik dat maar moeilijk loslaten. Ik ben ook héél emotioneel en in de politiek is dat niet altijd een cadeau. 

Welke karaktertrek vind je het meest irritant bij anderen?

Weinig initiatief nemen en traagheid. Voor mij mag het snel gaan. Misschien ben ik wel iets té impulsief. Maar mensen die totaal niet impulsief zijn en over alles 35 keer nadenken, ik word daar moe van. Het mag een beetje vooruit gaan hé (lacht). 

Welke verleiding kan je niet weerstaan?

Zout-en-peper-chips. Of zure aardbeiensnoepjes. 

Waarvan heb je het meeste spijt?

Een goede vriend van mij zegt altijd: ‘spijt is wat de geit schijt’ (lacht). Ik weet eigenlijk niet zo goed wat dat exact betekent, maar voor mij wil dat zeggen: niemand heeft iets aan ‘gewoon spijt’. Als je spijt van iets hebt, dan vind ik verantwoordelijkheid beter dan spijt.

Voor mij zou dat zijn: ik neem verantwoordelijkheid voor het feit dat ik zo’n ambetante tiener was. Ik was een pain-in-the-ass voor mijn ouders. Ik probeer dat nu goed te maken door open met mijn ouders en mijn zus te praten, door mijn verantwoordelijkheid te nemen als ik domme, impulsieve beslissingen neem. 

Wat is je motto?

Dat is moeilijk. Dan kies ik: ‘if nothing changes, nothing changes.’ 

Of misschien ook: ‘darkness cannot drive out darkness, only light can do that.’

Sara in actie zien? Volg haar via de Facebookpagina van Vooruit Sint-Niklaas. 

Ga naar Nieuws Vooruit