Conner: “Zorgen voor senioren en winst maken gaan niet samen”

Advocaat Benjamin Herman pleitte er eind vorige maand in De Standaard voor om de tegenstellingen tussen publieke en private zorg te overstijgen (DS 27 januari). De aanleiding was een parlementaire vraag die ik had gesteld over het gebruik van slimme bewegingssensoren in het woonzorgcentrum Booghuys in Leuven.

Dankzij die sensoren kunnen ouderen ongestoord slapen, en kan het personeel onmiddellijk ingrijpen wanneer een bewoner valt of dringende zorg nodig heeft. Ik deel Hermans conclusie niet: zorgen voor senioren en winst maken gaan niet samen.

De Vlaamse regering blijft moeilijk doen over de slimme sensoren in Booghuys, hoewel die helpen om beter voor mensen te zorgen.

En dat terwijl tot voor kort niemand er een probleem van maakte dat de tapijten in de rusthuiskamers van Park Lane in Antwerpen met urine doordrongen zijn (DS 28 januari), hoewel dat een aanslag op de menselijke waardigheid is. Bovendien betalen de bewoners daar maandelijks 5.000 tot 8.000 euro voor een kamer.

(Het artikel gaat verder onder de Facebookpost.)

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

Winsthonger

Nu staat Park Lane op de 'zwarte lijst', in het illustere gezelschap van Le Clos Bizet in Anderlecht en Beauprez in Geraardsbergen – twee van de rusthuizen die toenmalig minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) in 2019 deden besluiten dat er een zwarte lijst nodig was.

Hoe zorgen we voor een mooie dag voor iedereen? Geef jouw idee met The Big Shift >

Dat kan in Vlaanderen: jaren slechte zorg bieden, wat vage beloftes doen ter verbetering, en vervolgens terugkeren naar business as ­usual. Met op het eind van het fiscale jaar wat champagne met de aandeelhouders om het dividend te vieren. Het contrast tussen die vrijgeleide en de moeilijkheid die Booghuys ondervindt om zijn innovatie conform de regelgeving te krijgen, kan niet groter zijn.

Onze senioren hebben recht op de beste zorg, op betaalbare zorg en op een warme overheid die voor hen zorgt. Ik ga er mee akkoord dat iedereen in principe die beste zorg kan bieden. Elke sector heeft zijn cowboys, en zowel in de publieke, de private als in de socialprofitsector vind je mensen met een hart voor de zorg. Maar de overheid moet erover waken dat de winsthonger van investeerders niet de bovenhand krijgt. Niet in de ouderenzorg, niet in de zorg voor onze jongeren, of in de zorg voor personen met een handicap.

Goede zorg en gezond financieel beleid gaan hand in hand. Goede zorg en innovatie ook. Maar goede zorg en dividenden, dat gaat niet.

Open vizier

Hopeloos bouwvallige woonzorg­centra kunstmatig in leven laten houden door grote bedrijven, schaadt innovatie. De uitdagingen voor de zorg zijn enorm: elk jaar hebben meer mensen zorg nodig, steeds meer jongeren zoeken hulp, er is de vergrijzing, en het aantal personen met een handicap stijgt.

Slimme technologie, maar ook slimme regionale samenwerkingsverbanden kunnen daar een antwoord op bieden, want daardoor kunnen we mensen meer zorg aanbieden in hun eigen omgeving.

We kunnen het aangenamer maken om in de zorg te werken door te snoeien in de lange verplaatsingen, door het werk minder monotoon te maken en door in te zetten op meer stabiele uurroosters.

Dat vraagt een open vizier. We moeten oude tegenstellingen overstijgen en bepaalde taboes loslaten. Een deel van de zorg in de woonzorgcentra kan ook thuis aangeboden worden of zonder overnachting, terwijl de expertise in die woonzorgcentra ook een meerwaarde kan zijn voor sommige zorgnoden bij personen jonger dan 65.

We moeten evolueren naar zorghubs, en lokale zorgvragen koppelen aan expertise. Wachtlijsten moeten we oplossen met open-end financiering en multifunctionele moderne infrastructuur. Maar met één duidelijke spelregel: ouderenzorg moet een garantie zijn for the many, not the money.

Conner Rousseau - Voorzitter Vooruit