In de spotlight: Karin Jiroflée

Ik viel bijna van mijn stoel toen ik las dat er bij ons nog conversietherapieën aangeboden worden. Methodes om de seksuele oriëntatie, genderidentiteit of genderexpressie van LGBTQI+ personen te veranderen.  

Je kan het je bijna niet voorstellen he. Maar inderdaad: het gebeurt nog. Weliswaar niet zo vaak als in Nederland en Duitsland, waar er nog zogenaamde Biblebelts bestaan waar diep protestantse gelovigen de afvalligen weer willen bekeren. Tot voor een paar jaar gebeurde dat daar nog frequent. Daarom heeft Nederland dat bij wet verboden. Bij ons was dat nog niet verboden. Daar passen wij nu een mouw aan, want voor mij is het simpel: iedereen moet gewoon zichzelf kunnen zijn.

LEES MEER: Federaal. Een aanslag op de persvrijheid en geef mensen correcte informatie over PFOS-limieten >>

Met dat voorstel heb je je voor de zoveelste keer op de kaart gezet als grote voorvechtster van de LGBTQI+-beweging. Ben je hier al lang mee bezig?

Ja hoor. Ik vind het gewoon heel erg als mensen in een keurslijf gedwongen worden. Eigenlijk is het al gestart toen ik nog schepen in Leuven was. Al was ik toen nog schepen van emancipatie, wat er op neerkwam dat ik vooral werk maakte van de positie van de vrouw.

Tot er op een dag een delegatie van de Leuvens jongerenholebi beweging EN/OF op mijn kabinet kwam. Ze zegden me vlakaf: emancipatie is meer dan emancipatie van de vrouw hoor. En ze hadden gelijk. We hebben toen in Leuven op het stadhuis de verjaardag van die organisatie gevierd. Onze coalitiepartner CD&V was daar wel niet zo blij mee, maar daar maakte Louis Tobback zich niet veel zorgen om. En zo is de bal aan het rollen gegaan.

Je hebt het nu over een periode van meer dan twintig jaar geleden. Is emancipatie van de LGBTQI+-beweging nu nog altijd nodig?

Meer dan ooit. Ik vrees dat de verdraagzaamheid er niet op verbeterd is. Twintig jaar geleden drukte Guy Swennen vanuit onze beweging het homohuwelijk door. Toen was dat de normaalste zaak ter wereld. Als ik merk wat er nu in Hongarije en Polen gebeurt, hoe bij ons ook het homobashing weer toeslaat en LGBTQI+ personen in de val gelokt worden om te beroven of zelfs te doden, is er nog veel werk aan de winkel. 

Voor mij is het simpel: iedereen moet gewoon zichzelf kunnen zijn

Jij strijdt ook voor de aanpak van intrafamiliaal geweld. Heeft corona hier een invloed op gehad? 

Helaas wel. Uit onderzoek blijkt bovendien dat het in alle lagen van de bevolking gebeurt. Dus ook bij gezinnen waar de ouders verder gestudeerd hebben en degelijk hun boterham verdienen. Dat is natuurlijk delicate materie, want ouders blijven natuurlijk ouders. Kinderen gaan niet zomaar hun ouders verklikken.

Corona maakte het bovendien nog extra moeilijk. Slachtoffers en daders wonen vaak in dezelfde ruimte. Daarom verlagen we de drempels om aangifte te doen. Zo maken we de punten waar je aangifte kunt doen veel beter bekend. Het zal dus niet alleen meer via de telefoon maar ook per mail kunnen. Ook in scholen komt er meer aandacht voor dat thema en komt een aanspreekpunt. Zeker kinderen beseffen vaak niet dat de situatie bij hen thuis problematisch is. Ze moeten dat leren herkennen. Soms hebben leraars het wel door dat er iets aan de hand is, maar is het niet altijd evident om deze moeilijke stappen te zetten.

LEES MEER: Vlaams. Hannes Anaf: “Het zijn belangrijke werken, maar we mogen onze gezondheid niet in gevaar brengen”

In het oude katholieke Vlaanderen was ook abortus onbespreekbaar. Dat is gelukkig veranderd. Kan het nog beter?

Zeker. Nu kan je tot 12 weken een abortus laten uitvoeren, zonder medische reden. Toch merken we dat in de feiten die termijn soms te kort is. Daarom stellen we voor om die termijn tot 18 weken op te trekken. We doen dat omdat die termijn nog altijd voor een 4 à 500 vrouwen per jaar te kort is. En dan heb ik het niet alleen over tienermeisjes. Ze menstrueren minder vaak, merken het gewoon te laat of stellen de beslissing uit, met alle gevolgen van dien. Die vrouwen willen we niet in de onwettelijkheid drijven. 

Daarnaast willen we de wachttijd inkorten. Vrouwen die nu naar een abortuscentrum gaan, moeten nog zes dagen wachten voor ze de ingreep laten uitvoeren. Dit terwijl ze op het moment dat ze naar dat centrum stappen die beslissing al heel goed overwogen hebben. Die zes dagen wegen dan psychologisch heel zwaar. Daarom willen we die wachttijd inkorten tot 48 uur.

Niet alle coalitiepartners denken daar hetzelfde over, maar we blijven in dat dossier aan de kar trekken.

Ook bij euthanasie bij dementie blijf je aan de kar trekken.

Dat is helaas nodig. Als ik over dat thema ga spreken, zijn er telkens wel een paar mensen die me aanspreken met een triest verhaal over ouders die jaren dement waren en wegkwijnden maar geen euthanasie konden krijgen.

Ik probeer het leven te nemen zoals het komt en te handelen naar de situatie. Ik denk dat uiteindelijk altijd alles in orde komt

In de huidige wetgeving staat wel vermeld dat je zelf bij voorbaat kan neerschrijven wat je wil, als je niet zelf meer in staat bent euthanasie te vragen, omdat je bijvoorbeeld door een ongeval of ziekte in een onomkeerbare coma terechtkomt, die euthanasie toch kan krijgen. Voor dementie kan je niet zo’n wilsverklaring afleggen. Daarom stellen wij voor om mensen de mogelijkheid te geven een verklaring op te stellen waarin ze aangeven vanaf welke fase van dementie euthanasie mag gebeuren.

Momenteel ben je ook bezig met het dossier van het draagmoederschap.

We kunnen er niet omheen: dat bestaat. Dus kunnen we het maar beter goed regelen. Nu zijn er wel een aantal fertiliteitscentra waar vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen terecht kunnen voor begeleiding om te werken met een draagmoeder. Dat is dan doorgaans iemand die dat koppel goed kent, zoals een zus of een vriendin. Ze stellen dan een traject op voor psychologische begeleiding en adoptie achteraf. Dat loopt door de band genomen goed.

Bij homokoppels loopt het echter vaak mis. Ze hebben vaak meer moeite om een geschikte draagmoeder te vinden. Het resultaat is dat ze dan soms naar de VS trekken waar er commercieel draagmoederschap aangeboden wordt. Ook bij ons kan je op internet draagmoeders vinden die voor veel geld bereid zijn een kind te dragen. Het laat zich raden dat daar vaak problemen van komen. Daarom stellen wij voor om het commercieel draagmoederschap gewoon te verbieden.

Laten we het dan even over jou hebben. Wat is voor jou volmaakt geluk? 

Volmaakt geluk betekent voor mij dat ik weet dat diegenen die ik graag zie en ikzelf, gezond en tevreden zijn. 

En van wat ben je bang?

Ik ken eigenlijk weinig angsten. Ik probeer het leven te nemen zoals het komt en te handelen naar de situatie. Ik denk dat uiteindelijk altijd alles in orde komt. Misschien niet op de manier die je had voorgesteld, maar wel in orde. In the end everything will be alright, and if it isn’t alright, maybe it’s not the end. 

Ik ben een optimistisch iemand.

Heb je ook irritante trekjes?

Mijn meest irritante trekje is ongetwijfeld mijn ‘regelitis’. Ik probeer in mijn omgeving altijd alles te ‘organiseren en te regelen’. Familie en vrienden worden daar soms gek van. Gelukkig zie ik meestal aan hun gezichten als ik te ver aan het gaan ben. 'Dimmen Jiroflée', denk ik dan. 

Waar hou je het meest van?

Ik ben gek op reizen. Als het te lang duurt voor ik er eens uit kan, word ik nerveus. Covid was een ramp op dat vlak. Ik ben veel te nieuwsgierig om thuis te kunnen blijven. 

Ik vind het gewoon heel erg als mensen in een keurslijf gedwongen worden

En wat had je anders willen doen?

Voor spijt koop je niets. Als er iets misloopt, probeer ik het de volgende keer beter te doen. Ik blijf niet ‘knabbelen’ op dingen die mislopen. Daarvoor is het leven te kort. De tijd die je daardoor verspilt, kan je veel beter gebruiken om de dingen te verbeteren.

Mijn gemoedstoestand is meestal goed. Ik ben zelden zomaar slechtgezind. Opgewekt en positief zijn, maakt het leven makkelijker. Ik kan wel heel erg kwaad worden als er iets niet juist is, als ik onrechtvaardigheid ervaar of onrechtvaardigheid zie bij anderen.

Wie zijn je helden?

Mijn helden zijn al die vrouwen en mannen die elke dag hard (moeten) werken om hun kinderen goed en gezond groot te krijgen. Zij die elke dag knokken opdat hun kinderen het beter zouden hebben dan zij. Ik kom uit een arbeidersgezin, ik weet wat het betekent, als de maand te lang is voor het loonzakje. En ik heb gezien wat een zorgen dat baart aan mama’s en papa’s. 

Volmaakt geluk betekent voor mij dat ik weet dat diegenen die ik graag zie en ikzelf, gezond en tevreden zijn

Tot slot: wat is je kernspreuk? 

Keep on smiling. Alles komt goed. 

Ga naar Nieuws Vooruit