Nieuws
LOKAAL: Vredesboodschap van Ghizlane Benabdellah bij de uitreiking van de Vredesprijs
Ghizlane Benabdellah
SchepenMonday 08
September 2025 16:14
Tijdens de uitreiking van de Vredesprijs op 7 september 2025 gaf Ghizlane Benabdellah, schepen van gelijke kansen in Sint-Niklaas, een krachtige speech.
Wij delen deze mooie woorden graag met u, zodat ze zoveel mogelijk mensen bereiken.
Voor mijn ouders. En hun ouders.
Voor mijn kinderen. En hun kinderen.
Voor hen spreek ik vandaag.
Ik spreek vandaag voor de generaties die hun plaats moesten bevechten, en voor de generaties die nooit meer zouden mogen twijfelen of ze hier thuishoren. Ik spreek omdat zwijgen geen optie is. Ik spreek omdat vrede niet vanzelf komt, maar elke dag opnieuw gemaakt moet worden.
Beste dames en heren,
Welkom op deze laatste dag van de Vredefeesten. Het doet me bijzonder veel om hier te staan, niet enkel als schepen, maar ook als jong persoon die elke dag nadenkt over wat vrede vandaag betekent.
Voor mij is dit geen verhaal van anderen. Het is een verhaal van ons. Want zoveel jongeren, zoveel mensen voelen vandaag wat het is om bekeken te worden als “anders”. Om harder te moeten werken voor kansen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn.
Dit is ons verhaal. Het is een krachtverhaal. Een verhaal van verantwoordelijkheid. Van trots. Van het weigeren om stil te blijven waar onrecht gebeurt.
De Vredefeesten zijn belangrijk omdat ze ons herinneren aan het verleden – aan wat zich een mensenleven geleden afspeelde, en wat nooit vergeten mag worden. Maar de Vredefeesten zijn minstens even belangrijk omdat ze ons vooruit, de toekomst, induwen. Want de vredesboodschap gaat niet alleen over herdenken, vrede vraagt ook om te handelen. Hier, vandaag, in ons eigen leven.
Dat zien we ook bij de winnaar van de Prijs voor de Vrede dit jaar. Die prijs brengt ons telkens opnieuw dichter bij wat vrede in ons dagelijks bestaan betekent: niet iets ver weg maar een opdracht in ons eigen handelen, in onze eigen stad.
Ook in de zusterstad van Sint-Niklaas, Al Hoceima, de stad van mijn grootouders, leeft de strijd voor rechtvaardigheid, gelijke kansen, en vrede. Vorige week nam de stad Al Hoceima afscheid van Ahmed Zefzafi. Hij was een van de gezichten van de Rif-beweging. Vandaag wil ik hem eren als symbool van moed en verzet tegen ongelijkheid en onrecht. Hij herinnert ons eraan dat echte vrede nooit stilzwijgen is. Zijn leidraad in het leven was eenvoudig maar krachtig: ‘Vrede is niet de stilte, vrede is rechtvaardigheid.’
Als schepen van de Vredefeesten, van Sinterklaas, van jeugd en van gelijke kansen, draag ik de verantwoordelijkheid om onrecht te benoemen, om verbondenheid te versterken en om te waken over gelijke kansen voor ieder kind, elke jongere, iedere mens. Dat is geen titel, maar een opdracht die ik voel in mijn hart. Want een mensenleven is geen politieke stunt. Een mensenleven is kostbaar.
Elk leven dat vandaag verdwijnt in de statistieken, is voor mij een enorme falen, het is een falen van ons allen.
Iedereen ziet hoe snel boodschappen zich verspreiden via de media. Eén bericht kan duizenden mensen bereiken. Dat kan hoop en solidariteit zijn, maar vandaag is dat helaas een een oorlog, een genocide die live op ons scherm getoond wordt. Wie over vrede spreekt, kan niet zwijgen over Palestina. Wie over vrede spreekt kan niet zwijgen over Congo, Soedan, Oekraïne,…
We herdenken de oorlogen van vroeger, maar we mogen niet blind zijn voor het onrecht van vandaag.
Ook wij hebben een verantwoordelijkheid. Ik dank de regering om eindelijk een sterk standpunt en een hoopvol signaal de wereld in te sturen over Palestina en over de gruwel die zich in Gaza afspeelt.
Thuis, wanneer wij elkaar groeten in het Arabisch, wensen we elkaar vrede toe: as-salāmu ʿalaykum. Die wens wil ik waarmaken, door mijn stem te gebruiken voor wie het nodig heeft. Voor de jeugd. Voor wie op mij lijkt. Voor wie helemaal anders is.
En wanneer ik later groot ben, en kan terugkijken op mijn leven, hoop ik dat de vrede die mij wordt toegewenst, de weerspiegeling is van mijn daden. Dat ik een spoor van verbondenheid, gerechtigheid en solidariteit heb nagelaten.
Voor mijn ouders. En hun ouders.
Welkom op deze laatste dag van de Vredefeesten. Het doet me bijzonder veel om hier te staan, niet enkel als schepen, maar ook als jong persoon die elke dag nadenkt over wat vrede vandaag betekent.
Voor mij is dit geen verhaal van anderen. Het is een verhaal van ons. Want zoveel jongeren, zoveel mensen voelen vandaag wat het is om bekeken te worden als “anders”. Om harder te moeten werken voor kansen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn.
Dit is ons verhaal. Het is een krachtverhaal. Een verhaal van verantwoordelijkheid. Van trots. Van het weigeren om stil te blijven waar onrecht gebeurt.
De Vredefeesten zijn belangrijk omdat ze ons herinneren aan het verleden – aan wat zich een mensenleven geleden afspeelde, en wat nooit vergeten mag worden. Maar de Vredefeesten zijn minstens even belangrijk omdat ze ons vooruit, de toekomst, induwen. Want de vredesboodschap gaat niet alleen over herdenken, vrede vraagt ook om te handelen. Hier, vandaag, in ons eigen leven.
Dat zien we ook bij de winnaar van de Prijs voor de Vrede dit jaar. Die prijs brengt ons telkens opnieuw dichter bij wat vrede in ons dagelijks bestaan betekent: niet iets ver weg maar een opdracht in ons eigen handelen, in onze eigen stad.
Ook in de zusterstad van Sint-Niklaas, Al Hoceima, de stad van mijn grootouders, leeft de strijd voor rechtvaardigheid, gelijke kansen, en vrede. Vorige week nam de stad Al Hoceima afscheid van Ahmed Zefzafi. Hij was een van de gezichten van de Rif-beweging. Vandaag wil ik hem eren als symbool van moed en verzet tegen ongelijkheid en onrecht. Hij herinnert ons eraan dat echte vrede nooit stilzwijgen is. Zijn leidraad in het leven was eenvoudig maar krachtig: ‘Vrede is niet de stilte, vrede is rechtvaardigheid.’
Als schepen van de Vredefeesten, van Sinterklaas, van jeugd en van gelijke kansen, draag ik de verantwoordelijkheid om onrecht te benoemen, om verbondenheid te versterken en om te waken over gelijke kansen voor ieder kind, elke jongere, iedere mens. Dat is geen titel, maar een opdracht die ik voel in mijn hart. Want een mensenleven is geen politieke stunt. Een mensenleven is kostbaar.
Elk leven dat vandaag verdwijnt in de statistieken, is voor mij een enorme falen, het is een falen van ons allen.
Iedereen ziet hoe snel boodschappen zich verspreiden via de media. Eén bericht kan duizenden mensen bereiken. Dat kan hoop en solidariteit zijn, maar vandaag is dat helaas een een oorlog, een genocide die live op ons scherm getoond wordt. Wie over vrede spreekt, kan niet zwijgen over Palestina. Wie over vrede spreekt kan niet zwijgen over Congo, Soedan, Oekraïne,…
We herdenken de oorlogen van vroeger, maar we mogen niet blind zijn voor het onrecht van vandaag.
Ook wij hebben een verantwoordelijkheid. Ik dank de regering om eindelijk een sterk standpunt en een hoopvol signaal de wereld in te sturen over Palestina en over de gruwel die zich in Gaza afspeelt.
Thuis, wanneer wij elkaar groeten in het Arabisch, wensen we elkaar vrede toe: as-salāmu ʿalaykum. Die wens wil ik waarmaken, door mijn stem te gebruiken voor wie het nodig heeft. Voor de jeugd. Voor wie op mij lijkt. Voor wie helemaal anders is.
En wanneer ik later groot ben, en kan terugkijken op mijn leven, hoop ik dat de vrede die mij wordt toegewenst, de weerspiegeling is van mijn daden. Dat ik een spoor van verbondenheid, gerechtigheid en solidariteit heb nagelaten.
Voor mijn ouders. En hun ouders.
Voor mijn kinderen. En hun kinderen.
Voor hen heb ik vandaag gesproken.
Ga naar Ghizlane Benabdellah
Over de Auteur
Ghizlane Benabdellah
SchepenDeel dit artikel met je vrienden.
