LOKAAL: Rudy Coddens opent ‘troostplek’ in Zwijnaarde

Verbondenheid

Rouw, daar krijgt elk van ons, af en toe in zijn leven, sowieso mee te maken. Troost, daar hebben we allemaal wel eens nood aan.

“Corona heeft rouw en troost heel actueel gemaakt. Het waren lastige tijden voor ons allemaal, maar het werd pas echt erg voor wie een dierbare verloor… Vaak in heel moeilijke omstandigheden. We hoorden of lazen allemaal wel eens een intriest verhaal van een ouder iemand die, noodgedwongen, zijn laatste uren op aarde in eenzaamheid doorbracht. Dat maakte het verlies nog zwaarder voor de naasten die verweesd achterbleven. Op zo’n momenten, maar ook in ‘gewone’ tijden, kan de verbondenheid met anderen wonderen doen. Daar dient deze plek uiteraard voor.”

Jong en oud

Ook de schoolkinderen van de Sint-Vincentiusschool, net naast het woonzorgcentrum, kwamen naar de inhuldiging.

“Ook dát doet mij veel plezier. We doen daar nu al veel voor ‘intergenerationele ontmoetingen’. Kinderen kunnen veel leren van ouderen; ouderen blijven jong van geest door contacten met de jeugd. Voor iedereen een goeie zaak dus. Als het van mij afhangt, doen we dat in de toekomst nóg meer, nog vaker.”

Gedicht van Nele Buyst

Rudy besloot zijn toespraak met een gedicht van de jonge Gentse dichteres Nele Buyst, uit haar debuut ‘Regels’ uit 2020. Het gedicht komt uit het deel met als titel ‘Vuist’:

Ik heb dit vaak geoefend voor de spiegel en aan het eind kwam het er goed uit.

Een kind van zijn tijd zijn, en er overal luid lachend bij.

Maar jouw beledigende afwezigheid.

Je lijkt wel een zeil, hoe je stil over alles heen gaat liggen.

Niet om aan te zien. Hoe verlangen tot verdragen is vervallen.

Hoe weinig licht nog binnenkomt nadat de buren de blinden lieten zakken.

Op onszelf aangewezen is het altijd weer wennen. Dus voor we gaan praten, schenk nog eens bij.