LOKAAL: Ronny Kruyniers zwaait af als districtsschepen: “Ik mis het nu al. Elke dag.”

(foto: IF)

De Lenige Liefde

Wie Ronny Kruyniers zegt, zegt Sparta Ekeren. In de voetsporen van zijn vader, zowat de eerste echte socialist in Ekeren, verdient Ronny vanaf het begin van de jaren 60 van vorige eeuw zijn sporen bij de plaatselijke turnkring. Hij wordt er top-turner, piepjonge coach, vindt er de liefde van zijn leven - 3 waren ze, toen ze elkaar leerden kennen, Ronny en zijn vrouw – en volgt zijn vader ook op zijn ideologisch pad. Het socialistische virus had hem te pakken, en dat zou hem nooit meer loslaten. ‘Ik wil onder de rode, socialistische vlag sterven,” zegt hij veel te voorbarig, “niet onder een verkleurde vlag”…

Het àndere district

Na de fusie van 1983 maakt Ronny alle stadia (en groeipijnen) van het grote, gedecentraliseerde Antwerpen mee vanop de eerste rij. “We waren, we zijn soms nog een beetje een district tussen wal en schip,” zegt hij, “ergens tussen Stad en Polder. We hadden aanvankelijk niks: geen CC, alleen Schinde- of moet ik zeggen Schimmelbadje, en ga zo maar door: er werd niet in ons geïnvesteerd. Als schepen van Cultuur, Feestelijkheden, Onderwijs, en later als districtsburgemeester heb ik met mijn collega’s de hand aan de ploeg geslagen: we ontwikkelden als eersten een fietsrouteplan voor een veilig verkeer naar de vele scholen, we zorgden voor parken en groen. Er kwam eindelijk een Cultuurcentrum, een deftige sporthal, we maakten een begin met de aanpak van het Kristus Koningplein - waar nog werk aan is, enfin, we hebben véél in beweging gezet. Dat we er de wijken Schoonbroek en Rozemaai bijkregen, is een fantastische plus voor Ekeren.”

De tram, de bloemen en de bijtjes

“Of er dan niets is wat ik jammer vind over de voorbije periode? O, jawel, hoor: qua stadspersoneel, bij voorbeeld voor ons vele groen, ging het bergaf. En ja, natuurlijk: dat de tram niet werd doorgetrokken tot in ons district, vind ik een jammerlijk gemiste kans. Maar iedereen weet wie daar op de rem stond en staat. Anderzijds vind ik het dan weer fantastisch hoe ik heb kunnen inzetten op groen, op bebloeming, op biodiversiteit. We moeten onze bijen koesteren, dat weet elke wetenschapper en milieubewuste mens: wel, dat heb ik, dat hebben wij in Ekeren gedaan.”

2012: De oppositie-horror

“Een echte politieke afknapper beleefde ik in 2012, toen we naar de oppositiebanken werden verwezen. Maar sinds 2018 doen we weer mee, en onze grote coalitiepartner N-VA erkent dat het nu weer veel beter loopt in ons district. Trouwens, in een gemeenschap als Ekeren gaat het toch vooral om de mensen, minder om de kleur, de partij. Bij mijn afscheid kreeg ik van letterlijk àlle gezindten bloemetjes en felicitaties toegegooid. ‘Gij waart meer dan een burgemeester, ge waart een vader voor àlle Ekerenaars, klonk het’. Dat deed deugd.”

Vooruit

“Ja, ik ben een socialist in hart en nieren, soms zelfs wat té socialistisch, denk ik. Maar ik zie goeie dingen gebeuren: ‘Vooruit’ verwijst naar onze roots én naar de toekomst, en met jongeren à la Rousseau gaan we weer echt…vooruit, ja. En mijn motto is: als ge denkt dat het anders, beter moet, doe het zelf, en sta niet aan de kant te roepen. Wel, daar zijn we mee bezig.”

Inspirerende mensen

“Lichtende voorbeelden waren destijds Louis Major - met wie ik twee weken voor zijn dood nog heerlijk ging tafelen -, Karel Van Miert, en in mijn onmiddellijke Ekerse omgeving: Monica De Coninck. Wàt een sterke, gedreven vrouw! Zij was en is een van mijn politieke gidsen, maar we zijn vooral ook goede vrienden. Ook Eddy De Baere, de voormalige burgemeester, was een inspirator.

Vokke

Vokke Kruyniers heeft behalve zijn vrouw ook een zoon en een dochter, en vier fantastische kleinkinderen, die hij nu nog meer kan koesteren, want begin dit jaar gaf hij de Ekerse fakkel door aan Fabienne Van Damme, die hij niet alleen alle succes toewenst, hij wil ze ook met raad en daad blijven bijstaan. En op de vraag of hij het actieve politieke leven al mist, is hij formeel: ‘Elke dag, echt waar!’.

Met heel Ekeren zeggen wij: merci, Ronny, en nog vele gelukkige Ekerse jaren!