In de spotlight: Bruno Tobback

Waarom ben je eigenlijk in de politiek gestapt?

Ik ben mijn professionele carrière gestart als advocaat. Ook toen was ik al veel bezig met onder andere milieurecht en ruimtelijke ordening. Als advocaat kan je veel doen, maar vaak is het maar voor één klant en blijft de verandering beperkt. In de politiek draag je bij aan veranderingen die een invloed hebben op miljoenen mensen. Kortweg, je kan de dingen in het groot veranderen in plaats van in het klein. Dat was voor mij de grote drijfveer om de stap naar de politiek te zetten.

Progressief zijn betekent voor mij bereid zijn om algemeen aanvaarde denkbeelden op hun kop te zetten en tegen vastgeroeste principes in te gaan

We zijn nu Vooruit. Wat betekent Vooruit eigenlijk voor jou?

Vooruit is voor mij de voortzetting van de sociaaldemocratie in Vlaanderen. Met Vooruit geven we de kans en gelegenheid om mensen daar op een positieve manier bij te betrekken. We hebben heel wat te bieden, zowel op vlak van inhoud als van mensen.

Sociaaldemocratie betekent voor mij dat de dingen beter samen opgelost worden. In deze tijd van sociale media is dat zeker niet makkelijk. Mensen kruipen steeds dieper in hun eigen loopgraven, terwijl problemen zoals de corona-pandemie en de klimaatcrisis alleen collectief en solidair kunnen opgelost worden. Het heeft geen enkele zin om als enige gevaccineerd te worden. Ik hoop dat Vooruit dit aan iedereen kan tonen.

Hoe zie jij de weg Vooruit en hoe vertaalt zich dat naar een thema dat jouw na aan het hart ligt?

Progressief zijn betekent voor mij bereid zijn om algemeen aanvaarde denkbeelden op hun kop te zetten en tegen vastgeroeste principes in te gaan. Onze ambitie met Vooruit is om een platform te worden voor iedereen die wil bijdragen aan maatschappelijke vooruitgang op basis van samenwerking, respect en solidariteit.

Ik vind het ongelofelijk interessant om me ergens in te verdiepen waar ik interesse in heb

De zonnepanelen-saga is daar een goed voorbeeld van. Zoals de Vlaamse Regering en de VREG de dingen vandaag bekijken, ontmoedigen ze eigenlijk burgers die groene stroom willen produceren en op het net zetten. De enige reden waarom ze dat doen is omdat ons elektriciteitsnet gemaakt is op maat van de ‘markt’ zoals ze vandaag is, met grote producenten en grote centrales.

Als we het erover eens zijn dat groene, decentrale productie beter is voor de planeet (en bovendien vermijdt dat we olie en gas blijven importeren uit louche regimes), laat ons dat elektriciteitsnet dan beschouwen als een noodzakelijke publieke voorziening. En voluit investeren om het uit te bouwen op maat van een nieuw soort markt.  Uiteindelijk hebben we met ons wegennet precies hetzelfde gedaan. We hebben ook niet iedere automobilist laten betalen voor zijn eigen stukje baan, we hebben dat collectief gefinancierd omdat we er allemaal beter van werden. Ook mijn grootouders die nooit een auto hebben gehad, maar die wel werkten in een grootwarenhuis dat zonder die wegen niet had kunnen beleverd worden.  

Op zich is dat dus een oude gedachte, maar vandaag zijn we overduidelijk vastgeroest in een nieuw soort dogma en dat moeten we durven doorbreken.

Wat is voor jou vandaag de grootste maatschappelijke uitdaging?

Mensen doen beseffen dat samenwerken de enige manier is om problemen op te lossen. Tegenwoordig zijn er gepolariseerde discussies over zowat alle onderwerpen.

Leave only footprints , maar zorg dat ze in de juiste richting gaan

Ik neem nu een voorbeeld uit mijn eigen leefwereld.  Je kan onder gitaristen eindeloos doorbomen over de vraag of een Fender Telecaster beter is dan een Stratocaster.  Dat debat is al meer dan 50 jaar gaande dus je mag het als onoplosbaar beschouwen, maar aan de toog (of beter nog in een repetitiekot waar je het ook kan laten horen) kan dat boeiend en vruchtbaar zijn.  Als het echter op sociale media losbarst tussen ‘keyboard warriors’ dan verdwijnt al die vruchtbaarheid en blijft binnen de kortste keren alleen nog een scheldpartij over.

Het creëert een maatschappelijke sfeer waarin alleen de verschillen nog aandacht krijgen en waar letterlijk geen muziek meer in zit. Het ondergraaft ook bijna bij voorbaat iedere vorm van solidariteit. Daarin ligt volgens mij ook de grootste uitdaging voor Vooruit en bij uitbreiding voor de hele sociaal- democratie.

Met Vooruit geven we de kans en gelegenheid om mensen daar op een positieve manier bij te betrekken. We hebben heel wat te bieden, zowel op vlak van inhoud als van mensen

Wanneer en waar was je het gelukkigst?

Deze morgen na mijn eerste tas koffie :).
Er is voor mij trouwens alleen maar gelukkig of ongelukkig, ‘gelukkigst’ vind ik een heel raar concept.

Wat is je dierbaarste bezit?

Mijn gitaar, een Telecaster :).

Wat is voor jou het dieptepunt van ellende?

Het hypothetische moment dat er iets zou gebeuren met mijn familieleden. Daarnaast zou ik het ook heel erg vinden als ik ‘s morgens zou moeten vaststellen dat er geen koffie in huis is.

Wat is je meest typerende eigenschap?

Nieuwsgierigheid. Ik vind het ongelofelijk interessant om me ergens in te verdiepen waar ik interesse in heb. Zo ben  ik ongelofelijk getriggerd geraakt door muziek dankzij mijn vrouw en haar piano. 

Al geldt dat evenzeer in de politiek. Zo was ik vrij jong toen ik als minister bevoegd werd voor pensioenen en zoals de meeste jongeren stond ik vrij weinig stil bij hoe het pensioenstelsel echt in elkaar zit. Het was een absolute eyeopener en geweldig fascinerend om te zien hoe in dat systeem een massa diverse gebeurtenissen uit iemands leven bij elkaar komen en vertaald worden in wat we als een rechtvaardig pensioen beschouwen. Of hoe je door een paar parameters aan te passen de dingen fundamenteel kunt verbeteren voor mensen die ten onrechte achtergelaten werden.

We hebben toen heel hard ingezet op het verbeteren van de rechten van vrouwen die in de vorige generaties vaak korte loopbanen hadden en behalve dat ik daar nog altijd wreed trots op ben, was het ook een geweldige speeltuin voor iemand die graag de dingen uitpuzzelt.

Op dit moment ben ik happy en alles wat ik ooit heb gedaan, heeft daartoe bijgedragen en is dus “part of the road”

Wie zijn je favoriete auteurs?

Bruce Springsteen, Joni Mitchell, Albert Camus, John Steinbeck.

Wie zijn jouw helden?

Op gelijke hoogte met Conner Rousseau, maar hier zet ik opnieuw mijn favoriete auteurs :).

Welke karaktertrek vind je het meest irritant van jezelf?

Vanuit mijn eigen standpunt zou ik zeggen twijfelen. Nieuwsgierigheid helpt om alles uit te pluizen, ook vanuit een perspectief dat niet noodzakelijk het mijne is. Je leert daar veel uit, maar het helpt niet altijd om supersnel te beslissen.

Anderen hebben misschien hier een ander standpunt. Zo vinden sommigen mij nogal koppig naar het schijnt, maar eigenlijk word ik dat pas nadat ik heel lang over iets heb nagedacht :).

Welke karaktertrek vind je het meest irritant bij anderen?

Een gebrek aan nieuwsgierigheid of aan openheid om de dingen vanuit een ander perspectief te bekijken.

Welke verleiding kan je niet weerstaan?

Koffie en flauwe moppen maken.

Welk levend persoon veracht je?

Ik veracht verachting. Dus dat gevoel probeer ik te vermijden.

Waarvan heb je het meeste spijt?

Niets. Ik heb goede dingen gedaan en ongetwijfeld ook fouten gemaakt. Op dit moment ben ik happy en alles wat ik ooit heb gedaan, heeft daartoe bijgedragen en is dus “part of the road”.

Hoe luidt je kernspreuk?

Leave only footprints , maar zorg dat ze in de juiste richting gaan ;).

Meer weten over Bruno Tobback? Volg hem via Facebook. 

Facebook

Ga naar Nieuws Vooruit