LOKAAL: November is even stilstaan bij wie ons ontnomen wordt

 

U zal het mij echter niet kwalijk nemen dat ik natuurlijk even stil sta bij de verschrikkelijke gebeurtenis van donderdag laatsleden. Twee spelende broertjes met hun bal belanden in de vijver van het service0atgebouw Van Koekenbeek, gelegen aan de Auguste Demaeghtlaan. Een jongeman van 44 jaar springt hen onmiddellijk ter hulp en tracht de kinderen te redden. Hij geraakt echter zelf in moeilijkheden en bekoopt zijn heldendaad met zijn leven. Het oudste kind van 11 jaar geraakt met bijkomende toegesnelde hulp uit het water en is ongedeerd. Ondertussen vernamen wij gisteren offcieel dat het zesjarig broertje overleden is. Halle is diep geschokt door dit tragisch ongeval. Als stadsbestuur gaan onze gedachten natuurlijk in de eerste plaats naar de familieleden, de vrienden en de kennissen van beide slachtoffers. De pijn en het leed van deze mensen treft ons diep. Als burgemeester wil ik graag in mijn persoonlijke naam, maar ook in naam van het ganse bestuur ons medeleven betuigen aan de mama van het zesjarig jongentje, alsook aan al zijn klasgenootjes van de school “De Leerboom”.

De moed en de onbaatzuchtigheid van de Halse man, die de twee slachtoffers tracht te helpen en dit met zijn eigen leven bekoopt, grijpt ons bij de keel en pijnigt ons hart. Hij reageerde als een vader, als een man van eer die twee hulpeloze kinderen trachtte te redden van de verdrinkingsdood. Tijdens deze heldendaad wordt hij naar alle waarschijnlijkheid bevangen door een koudeschok en sterft vrijwel onmiddellijk. Dit onvoorstelbare drama en het onstelbaar verdriet van degenen die achterblijven gaan door merg en been en laten ons troosteloos achter.

Zonder te willen vooruitlopen op de zaken, meen ik dat wij als stadsbestuur, maar uiteraard in samenspraak met de familie, een postuum eerbetoon wensen te organiseren voor de heldendaad van Mohamed Athmani, zelf vader van drie schoolgaande kinderen. 

Hoewel ik natuurlijk de gebeurtenis niet zelf heb gezien, blijven de feiten zich als een film in mijn hoofd afspelen. Onwillekeurig en onmiddellijk kwam het verhaal terug naar boven van de geliefde Lembeekse dokter Roger Vandroogenbroeck, die door een patiënt te redden, zwaar besmet wordt door het Covidvirus en uiteindelijk hieraan zelf sterft. Ook deze heldendaad als dokter, ingegeven door professionaliteit en beroepsernst, grijpt ons eveneens bij de keel en pijnigt ons hart. Maar het laat ons vooral achter met vele vragen en zeer weinig antwoorden.

Maar een dergelijk antwoord brengt geen rust in ons hart. We worden er zelfs een beetje woedend door. We begrijpen dit niet en vinden het onrechtvaardig of zoals de mensen zeggen : het is niet eerlijk.

Op deze plek, dichtbij zovele dierbare overledenen en met de twee dramatische gebeurtenissen in ons achterhoofd, worden we natuurlijk zeer direct geconfronteerd met de kortstondigheid en de vergankelijkheid van het leven. Het levensverhaal van al deze overledenen blijft enkel bestaan in de herinneringen van de nabestaanden. Op een dag zoals vandaag koesteren we deze herinneringen en brengen we met respect en eerbied expliciet hulde aan onze ouders, onze familie, onze collega’s, aan de geliefden en vrienden. Kortom, aan allen die ons dierbaar zijn.

Geregeld lees ik op een doodsbrief “ik ben gestorven, maar dood ben ik maar echt als jij mij bent vergeten”. Dat is de essentiële boodschap van vandaag. Daar dient 1 november voor.

Deze gure herfstdag nodigt uit tot bezinning. Omdat de dagelijkse sleur van ons jach#g bestaan, onze ratrace, hier even wegvalt en we dus beter het bredere plaatje kunnen zien van de levenscyclus. Vandaag herdenken en brengen we ook hulde aan de slachtoffers van beide wereldoorlogen. Mttertijd is dit huldebetoon steeds meer verschoven naar de 11-november plechtigheid en dit zal dit jaar niet anders zijn.