LOKAAL: Halle - 11 november

Op 11 november 1918 – om 11 uur om precies te zijn – zwegen de kanonnen na vier jaar strijd in de loopgraven van het Westelijk Front. Sindsdien herdenken we onze gesneuvelden elkaar jaar opnieuw op diezelfde datum. De Britse schrijver en journalist Wells noemde de Eerste Wereldoorlog “de oorlog die een einde moet maken aan de oorlog”.  Op 10 mei 1940 viel het Duitse leger echter een tweede maal België binnen omdat de kasseiwegen van Vlaanderen en Brabant opnieuw naar Parijs leiden.

Sindsdien herdenken we op 11 november al onze gesneuvelden – zowel onze soldaten als onze burgers, die tijdens beide oorlogen om het leven kwamen tijdens de jarenlange Duitse bezetting.

Ondertussen staat 11 november symbool voor alle oorlogen waaraan Belgische soldaten in internationaal verband om het leven kwamen. Met deze jaarlijkse plechtigheid geven we een gezicht aan iedereen die geleden heeft tijdens oorlogen of conflicten, aan iedereen die onderdrukt werd. Deze dag is een spiegel waarin we elke dag van het jaar moeten kijken en moeten beseffen hoe belangrijk vrede voor ons is.

Wegens corona stonden we hier vorig jaar niet. Hoewel we blijvend moeten voorzichtig zijn; de strijd tegen dit virus is immers nog niet gestreden, zijn we toch zeer blij dat we de draad met deze traditie weer kunnen opnemen. Het is immers belangrijk dat jongere generaties die natuurlijk onze toekomst zijn, hun verleden kennen en deze niet vergeten. Sinds de Tweede Wereldoorlog leven we hier in België en bij uitbreiding in West-Europa samen zonder grote conflicten. Ons land heeft steeds een vooraanstaande rol gespeeld in het tot stand komen van het Europees project en ook bij de realisatie van de Verenigde Naties. Twee projecten voor duurzame vrede, gebaseerd op dialoog, solidariteit en wederzijds respect. Duurzame vrede die we blijvend moeten nastreven is natuurlijk meer dan de afwezigheid van oorlog, en meer dan het oprichten van instellingen. Het komt er op aan om een kader te scheppen dat waarborgen biedt voor de menselijke waardigheid.

De geschiedenis leert ons echter dat vrede nooit definitief verworven is. Oorlog blijft een vreselijke realiteit op enkele vlieguren van ons land. Aan vrede dient dan ook onophoudelijk gewerkt te worden. “I have a dream”, zo formuleerde Martin Luther King het in zijn beroemde toespraak. Zijn droom leeft gelukkig verder in mensen die ijveren voor een betere wereld, een wereld waarin iedereen gelijke kansen krijgt. Zou u ook geen wereld willen, waarin huidskleur slechts even relevant is als de kleur van uw ogen, waarin de naam van uw god er niet toe doet en waarin niet uw afkomst of geaardheid telt, maar wel uw persoonlijkheid ? De vragen stellen is eenvoudig; ze beantwoorden is een opdracht voor elke dag en voor ieder van ons.

U mag het mij niet kwalijk nemen; maar op deze dag waarin we de vredesgedachte zo koesteren en eren zou ik echter graag een oproep willen doen voor een allesomvattende oorlog. Een oorlog die echter ten goede komt van alle mensen. Een oorlog, als we hem winnen natuurlijk, waar iedereen beter van wordt. Het lijkt misschien op het eerste zicht een contradictie, maar het is het niet.

Het is namelijk de oorlog die we met zijn allen zullen moeten aangaan - willen of niet – tegen het klimaat of beter gezegd tegen de klimaatverandering. Met de akkoorden van de klimaatconferentie van Glasgow in ons achterhoofd weten we dat het een race tegen de tijd wordt en dat het een strijd wordt die we met zijn allen zullen moeten voeren. Het wordt een strijd van allen tegen één. De klimaatverandering stopt immers niet aan de grenzen van een gemeente, aan de grenzen van een land, aan de grenzen van een continent. Het is een wereldwijd probleem. En zoals iedereen wel weet, voor onze aarde bestaat er geen plan B.

Innovatieve nieuwe technologie gaat ons hierin moeten helpen, een andere manier van produceren is aangewezen, ook een andere kijk op ons ruimtegebruik en een gewijzigde visie op landbouw en visserij. Maar ook gedragsverandering van onszelf zullen hierin een belangrijke rol spelen. Iedereen zal zijn steentje hierin moet bijdragen : overheden, politieke verantwoordelijken, bedrijven, onderwijs, … maar ook alle burgers. Alle beetjes helpen. Ontharden waar het mogelijk is, hergebruiken van goederen, beter isoleren en gebruik maken zonne- en windenergie in plaats van blijven inzetten op het eindige verhaal van de fossiele brandstoffen.

Ook als stad hebben we hierin een rol te vervullen en wensen we het voortouw te nemen in de strijd tegen de klimaatverandering. Zoals u waarschijnlijk wel gelezen hebt, wensen we onze stad verder te vergroenen, de Zenne opnieuw zicht- en beleefbaar te maken en willen we meer ruimte creëren voor ontmoeting, beleving, recreatie en sport in onze binnenstad. Deze grote ambities die misschien op het eerste zicht ver af lijken, komen echter dichterbij en worden zeer concreet. Eergisteren hebben we als stad samengezeten met vier gerenommeerde project- en architectenbureaus, die door de stad geselecteerd werden in samenwerking met de Vlaamse bouwmeester en de Vlaamse Milieumaatschappij, als beheerder van de Zenne. De klare en duidelijke opdracht naar de projectbureaus toe luidt : trek het Albertpark door tot op de Leide, haal de auto’s van de pleinen en de straten en stop ze in een ondergronds parking, onder een gerenoveerd of nieuw sportcomplex en maakt de Zenne terug zichtbaar in het centrum van onze stad.
Deze ambitieuze doelstellingen betekenen niet alleen een metamorfose voor het centrum van onze stad; maar vooral het creëren van gezondere lucht, meer en kwalitatiever groen en een betere en efficiëntere bestrijding van wateroverlast in onze stad. Hoe ambitieus deze doelstellingen ook mogen klinken, voor Halle wordt dit één van onze bescheiden bijdragen in deze totaal omvattende en wereldwijde oorlog tegen de klimaatverandering.

Maar laat ons vandaag hier en nu, toch vooral eer betonen, aan hen die gesneuveld zijn voor het vaderland.