Opiniestuk Karim Bachar: de strijd voor gelijke kansen winnen we enkel samen

Vrouwen die in de backoffice werken bij een bedrijf en die op hun eerste werkdag een Vlaamse naam krijgen. De telefoon opnemen als Fatima mag niet, vanaf vandaag ben jij Annelies. Of een jonge gast die zonder aanleiding wordt opgepakt door de politie en pas na enkele uren zonder verhoor of enige uitleg weer op straat wordt gedropt. Of een vriendin die loonfiches moet doorsturen om een simpel weekendhuisje te kunnen huren. Van de eigenaar krijgt ze te horen “dat ze het niet persoonlijk moet nemen maar dat hij ooit eens problemen gehad heeft met allochtonen”.

Naast de verhalen zijn er de cijfers. Met dit Antwerpse stadsbestuur houden we zelf vinger aan de pols met regelmatige bewonersbevragingen. Dertien procent van de Antwerpenaren met migratieachtergrond krijgt te maken met racistische uitspraken, 36 procent geeft aan niet helemaal zichzelf te kunnen zijn. Ook onze praktijktesten tonen aan dat een woning vinden moeilijker is als je een niet-Belgisch klinkende naam hebt. Je hebt 19 procent minder kans om uitgenodigd te worden voor een bezoek.

Op 21 maart, de Dag tegen Racisme en Discriminatie, verschijnen op verschillende plaatsen in Antwerpen grote spiegels. We dagen de Antwerpenaar uit om letterlijk en figuurlijk in de spiegel te kijken. Durf jij jezelf te zijn in onze stad én geef jij anderen de ruimte om zichzelf te zijn?

Die tweede vraag is minstens even belangrijk als de eerste, de strijd voor gelijke kansen winnen we enkel samen. Wie trots de regenboogvlag hijst, mag niet kieskeurig zijn op afkomst wanneer hij zijn appartement verhuurt. Een man met migratieachtergrond die racisme op de werkvloer aanklaagt, kan zijn dochter niet de deur wijzen wanneer die eindelijk de moed bijeenraapt om uit de kast te komen. Vrouwen die vechten voor het recht om een hoofddoek te dragen en vrouwen die ervoor kiezen om diezelfde hoofddoek niet te dragen, moeten hun strijd zij aan zij voeren. Samen vooruit is the only way en dat willen we passanten doen beseffen.

Ik weet natuurlijk dat we hardcore racisten niet bereiken met dit soort campagne. We kijken naar de tussengroep: zij die nog niet helemaal mee zijn maar er wel voor openstaan. Zij die af en toe nog goedbedoeld uit de bocht vliegen wanneer ze iemand met een kleurtje weer eens complimenteren over zijn of haar Nederlands. Zij die een homo vertellen dat je aan hem toch eigenlijk niet ziet dat hij gay is, of een transpersoon de boodschap geven dat hij of zij wel een geslaagd exemplaar is.

Bij de aanpak hiervan is mijn leidraad: niet al die mensen menen het slecht. Daarom geloof ik niet in onmiddellijk cancellen, want dat komt vaak als een boemerang terug in je gezicht. Met geduld en empathie ga ik iedere keer opnieuw het gesprek aan. Soms vermoeiend, ja, maar het loont bijna altijd.

- Karim Bachar