Hugo Schiltz

U ziet mij hier samen met Hugo Schiltz, een politicus voor dewelke ik – en het zal u misschien verbazen – veel respect heb gehad.

Hugo Schiltz behoorde nochtans tot de Volksunie, een partij die in die periode door de Belgische socialisten – Walen, Vlamingen en Brusselaars nog verenigd - werd uitgespuwd. De Volksunie zat namelijk vol ‘zwarten’ en daar hoorde niet mee gepraat worden. Nu was het zo dat de kiem van de tegenstelling bij de socialisten ook wel wat gegroeid werd na de strijd tegen de eenheidswet. In Luik werd er zelfs gepleit voor de scheiding van de Vlaamse en Waalse socialisten.

Een dialoog tussen de gewesten was dus onvermijdelijk geworden. We zijn gestart in onze eigen partij en na een zeer moeilijke bevalling hebben we daar een akkoord bereikt. Maar dat akkoord moest natuurlijk ook uitgevoerd worden binnen de andere Belgische partijen, en dus eveneens met de Volksunie, iets wat op veel tegenstand botste bij een oudere generatie socialisten.

Uiteindelijk zijn we gaan onderhandelen in het kader van de regeringsvorming en dat heeft geleid tot Het Egmontpact (Een overeenkomst gesloten in 1977 over de omvorming van België naar een federale staat en de regeling van de verhoudingen tussen de taalgemeenschappen in het land.) en later aangevuld met het Stuyvenbergakkoord.

Tijdens die onderhandelingen kon ik mij het best verstaan met Hugo Schiltz, een man die wist dat je een gegeven woord moet respecteren. Het is een man met vele begaafdheden en een hoogstaande politieke moraliteit. Een man voor wie ik mijn hoed blijf afdoen.

-> Hoor het Willy zelf vertellen