LOKAAL: Diest. Als pesten stopt, stoppen de gevolgen niet.

Ik wil meehelpen om het thema pesten bespreekbaar te maken.

‘Iedereen is inderdaad anders. En dat is maar goed ook. Stel je voor dat we allemaal dezelfde interesses hadden en dezelfde keuzes maakten. Dan zou de wereld toch maar saai en eentonig zijn. En toch hebben heel wat mensen het moeilijk met mensen die anders denken, er anders uitzien, in iets anders geloven, zich anders kleden of andere gewoontes hebben. Dat heb ik helaas zelf mogen meemaken in mijn jeugd,’ vertelt Merle Fets. ‘Ik heb heel lang gezwegen over mijn pestverleden. Misschien wel uit schaamte. Maar ik voel dat het nu eindelijk het juiste moment is om het taboe te doorbreken. Ik wil meehelpen om het thema pesten bespreekbaar te maken.’

Dat pesten nog steeds een groot probleem is bewijzen de cijfers. 1 op 6 kinderen en jongeren in Vlaanderen is slachtoffer van pesten. Bijna één kind op dertig wordt er helaas zelfs dagelijks mee geconfronteerd. (Cyber)pesten is een hardnekkig probleem dat diepe wonden snijdt.

De steun van mijn familie was essentieel.

‘Tijdens mijn lagere schooltijd begon het pesten al, maar dat escaleerde in het middelbaar. Eerst gebeurde dat met kwetsende opmerkingen en werd ik uitgesloten. Ik mocht bijvoorbeeld niet mee aan tafel zitten tijdens de pauzes, omdat er zogezegd geen plaats meer was. Bij een klasuitstap werd ik ooit door mijn groep achter gelaten in een stad die ik niet kende. Wanneer we op een meerdaagse uitstap gingen wilde zelfs  niemand met mij op dezelfde kamer slapen,’ vertelt Merle. ‘Daarna werden de pesterijen meer van fysieke aard. Dat ging van parfum in mijn gezicht spuiten, met opzet de bal in mijn gezicht gooien met blauw oog tot gevolg tot stampen. Ik heb ook ooit op de spoeddienst van het ziekenhuis gezeten met verstuikte vinger door een stevige trap van een medeleerling. Op een dag na de turnles vond ik mijn kleren terug in vuilbak. Natuurlijk gebeurde het stiekem. Thuis durfde ik het ook niet te vertellen. Maar mijn mama merkte wel dat er iets scheelde. Na veel aandringen heb ik dan toch alles opgebiecht, met veel tranen. Mijn mama en ik hebben dan samen overlegd hoe we het probleem zouden aanpakken. Dat dit moest stoppen, stond als een paal boven water. Ik kan me voorstellen dat het voor mijn mama ook heel pijnlijk moet geweest zijn om dit te horen. Geen enkele ouder wil immers horen dat je kind gepest wordt,’ vertelt Merle.

 ‘De gevolgen van het pesten in mijn jeugd voel ik nog steeds. Ik heb het erg moeilijk om mensen te vertrouwen, terwijl ik dat wel heel graag zou willen. Gelukkig heb ik een warme familie die me er bovenop heeft gehaald. Dit is zeer belangrijk voor kinderen en jongeren: weten dat je gesteund wordt en dat er een duidelijke oplossing in zicht is. Uiteindelijk hebben we beslist om van school te veranderen. Dat was een moeilijke stap, maar soms zijn drastische acties nodig. Als het pesten stopt, stoppen de gevolgen niet…

Scholen spelen mee een grote rol in het welbevinden van kinderen.

In heel wat scholen wordt er rond de Week tegen Pesten gewerkt. Zo komt het thema weer extra onder de aandacht en wordt er in de klassen over gesproken. Ook in de media verschijnen visuals en logo’s, naast het jaarlijkse projectlied ‘Diamant’ dat dit jaar door Camille wordt gebracht.

‘Scholen spelen zeker een grote rol om pesten bij kinderen en jongeren aan te pakken. Ik zou de scholen willen vragen dat ze extra aandachtig zijn voor kinderen die zich ineens gedragen of minder goed scoren. Een stevig pestbeleid is van cruciaal belang. Kinderen moeten gerust naar school kunnen komen en tevreden weer naar huis gaan. Op elke school is er vast wel een leerkracht die de leerlingen als vertrouwenspersoon aanvoelen. Dat is heel belangrijk. Ik zou willen dat elk schoolteam haar pestbeleid ook eens goed onder de loep neemt. Misschien zijn er hier en daar wel wat werkpunten. Hoe dan ook, het is een medeverantwoordelijkheid van scholen om te zorgen voor het geluk van hun kinderen. Ik denk dat trouwens steeds meer en meer scholen hierin slagen.’ Zegt Merle.

‘Of ik nog tips heb voor kinderen die in een pestsituatie zitten? Zeker! Hoe moeilijk het ook is: praat! Praat met iemand over wat je meemaakt, over wat je voelt. Praat met iemand die je vertrouwt. Spreek ook goed af hoe jullie het sàmen gaan aanpakken, want dat geeft zekerheid over het verdere verloop. Je mag je nooit bang of verdrietig laten maken door iemand anders. Jouw recht op geluk mag niemand je afpakken.’

Wie wil reageren op dit artikel kan Merle Fets via Facebook een privé berichtje sturen.