LOKAAL: Astrid De Bruycker eert Pierre De Geyter: ‘Droom van maatschappij gebaseerd op solidariteit en gelijkwaardigheid’

Mijnheer de ere-senator, beste Willy

Beste vrienden van Morgenrood, van S-Plus, van de Socialistische Gemeenschappelijke Actie; en alle andere vrienden die ik hier zie – stuk voor stuk mensen met een groot rood hart. Want dat is wat ons allen bindt, natuurlijk.

Willy, bedankt voor de uitnodiging om hier vanmiddag gastspreker te zijn. Ik vind dat een hele eer, en dat meen ik écht. Natúúrlijk meen ik dat echt. Maar dát ik hier sta, is minder evident dan het lijkt. Want: ik kom niet uit een ‘rood nest’. Ik ben de dochter van een kleuterleidster en een bankier, opgegroeid in een typisch middenklassegezin. Een christelijk middenklassegezin zelfs. Mijn overgrootmoeder en grootmoeder waren bovendien zelfstandig. Dat was bepaald ongebruikelijk voor vrouwen in die tijd. Ze hadden een marktkraam en verkochten (je raadt het nooit…) Mariabeeldjes en andere religieuze zaken, in Lourdes bij Oostakker.

Zelf heb ik van mijn 7^de tot mijn 18^de in een jeugdkoor gezongen. Dat is dan weer iets dat sommige harten hier wellicht wat sneller zal doen kloppen…

Maar mijn nest was vooral een warm nest. Ik kreeg de juiste waarden en idealen mee. Ik kroop als kind al op de barricades tegen onrechtvaardigheid als dat nodig was. Als de buschauffeur mijn vriendinnetje met opzet te weinig teruggaf nadat ze een ticket had gekocht, en ze daar niks durfde over zeggen, ging ík verhaal halen. Ik ging vooral haar cénten halen, zodat ze kreeg waar ze recht op had. “Die gaat zeker advocaat worden” hoorde ik volwassenen rond mij vaak zeggen… maar ik vond socialist een betere keuze. Om Steve Stevaert te parafraseren: ik wás al socialist, maar ik wist het nog niet.

Ik ben het later ook formeel geworden, en koos er zo voor om het maatschappijmodel waar de socialisten naar streven, gebaseerd op solidariteit en gelijkwaardigheid, als militant en politica mee in de praktijk te brengen. Omdat de kansen die je krijgt als kind en jongvolwassene – op school, op de arbeidsmarkt, op zoek naar een fijne plek om te wonen - niét afhankelijk mogen zijn van het nest waar je uit komt, noch van liefdadigheid.

 

“Sterft, gij oude vormen en gedachten.”

Vandaag gaat het al lang niet meer alleen over de oude breuklijn tussen patroons en arbeiders. Het gaat, in onze diverse, geglobaliseerde samenleving, bijvoorbeeld ook over: of je ouders hier geboren zijn. Of je hier als vluchteling onlangs aankwam.

Op 8 oktober zal het precies 175 jaar geleden zijn dat Pierre De Geyter geboren werd in onze stad. In het illustere jaar 1848, het ‘revolutiejaar’ genoemd omwille van opstanden in Frankrijk, Italië en Oostenrijk. Het jaar dat het ‘Communistisch Manifest’ van Marx en Engels verscheen. “Proletariërs aller landen, verenigt U!”

Maar de toekomst van Pierre lag, noodgedwongen, elders. Pierre werd een kind van economische vluchtelingen. Vader vond werk over de grens, in Frankrijk. Ook kleine Pierre ging aan de slag, als kind nog – hoewel kinderarbeid toen al verboden was. Hij werd draadjesmaker, in een locomotieffabriek. Zo ging dat toen, in die tijden: je vond als kind geen werk, werk vond joú.

Maar Pierre had talent. Hij volgde na het werk de arbeidersavondschool, leerde lezen en schrijven. En vooral: op zijn zestiende begon hij ook avondlessen te volgen aan de academie van Rijsel. Hij bleek al snel een geweldige muzikant, maakte naam voor zichzelf, en kreeg in 1888 de vraag om het gedicht ‘De Internationale’ van Eugène Pottier op muziek te zetten. De rest is schone geschiedenis. Elke keer opnieuw, komt het haar op mijn armen overeind als ik de eerste noten van de Internationale hoor. Dat zal voor jullie allemaal niet anders zijn. Als we De Internationale horen, dan denken we aan de lange weg die al is afgelegd – aan rechten voor arbeiders, betaald verlof, onze sociale zekerheid.

Dan denken we aan de strijd die elk van ons vandáág nog voert, elke dag, ieder op zijn manier, om van de stad en de wereld een betere plek te maken. Dan denken we aan andere mensen helpen, aan onze solidariteit die niet stopt aan de grenzen van onze stad of ons land.

 

“Broeders hoort hoe gelijkheid spreekt: Geen recht, waar plicht is opgeheven, Geen plicht, leert zij, waar recht ontbreekt.”

Dát is wat wij doen: er voor zorgen dat iedereen krijgt waar hij recht op heeft.

Dat is wat Vooruit federaal doet. Een hoger minimumloon. Een hoger minimumpensioen. De BTW op energie verlagen naar 6%. Meer dan 4 miljard extra voor gezondheidszorg. En: poten af van de automatische loonindexering. In 2018 leefde 16,4 procent van de Belgen in armoede. Vandaag is dat 13,2 procent. Dáárvoor zijn socialisten nodig in een regering!

Dat is wat wij in Gent in het college doen: blijven investeren in kinderopvang, onderwijs, goeie betaalbare zorg en OCMW-steun, zélfs als ons budget onder druk staat. Dáárvoor zijn socialisten nodig in een college!

Dat is wat we met vzw Amal doen, ons inburgeringsagentschap, dat er voor zorgt dat Gent voor nieuwkomers – Oekraïners op de vlucht voor oorlog, bijvoorbeeld – niet alleen een stad van aankomst, maar vooral een stad van toekomst is. Dat ze Nederlands kunnen leren, werk vinden, vrienden maken.

Dat is wat heel veel Gentenaars spontaan doen, vrijwillig, zonder daar iets voor in de plaats te willen: opvang, voedselbedeling, eenzame mensen bezoeken, enzovoort. Echt schoon om zien. Je zou denken: in crisistijden is het rap ‘ieder voor zich’, maar niks is minder waar in onze stad. Dat doet deugd. Dat geeft mij hoop. Maar: onze strijd blijft nodig uiteraard. Eendrachtig, strijdbaar, en sociaal.

 

“Reed‘lijk willen stroomt over de Aarde, en die stroom rijst al meer en meer.”

Heel veel mensen steunen onze strijd voor solidariteit en eerlijke fiscaliteit, dat blijkt duidelijk uit de peilingen. ’t Is nu zaak om die opwaartse trend gaande te houden, tot aan de verkiezingen van 2024 én daarna. Om die percentages in de peilingen om te zetten in stemmen.

Dat is de verantwoordelijkheid van elk van ons. We moeten allemaal onze visie uitdragen, onze idealen verdedigen, zéggen wat we gedaan hebben, en nog zúllen doen – aan de familietafel, op café, op sociale media. Dwars tegen het fake news van de extremisten in. Die hebben ’t gemakkelijk natuurlijk. Die hoeven niet naar het totaalplaatje te kijken, die dragen geen verantwoordelijkheid. Het enige dat ze doen, is de angst bij de mensen aanwakkeren. Geen voorstellen doen, als de mensen (soms terecht) kwaad zijn om iets, om het probleem op te lossen. Wél alles doen om die woede groter te maken, om daar electoraal garen van te spinnen. Dát doel heiligt alle middelen.

Nog nooit zijn de welvaart en de vrijheid gestegen in een land waar de extremen regeren.

 

“Makkers! ten laatste male: tot de strijd ons geschaard, en de Internationale zal morgen heersen op Aard‘”

Die strijd moeten we in de eerste plaats samen voeren tegen onverschilligheid, zo mogelijk onze grootste vijand. Meer dan 100 jaar na de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen (waar wij zo hard voor gestreden hebben); meer dan 70 jaar na het algemeen stemrecht voor álle Belgen - heeft de Vlaamse regering de opkomstplicht voor de lokale verkiezingen afgeschaft. Dat is een blunder. Dat is een schande. Welke boodschap geef je daarmee? “Gaan stemmen, het hoeft niet meer per se”? Natúúrlijk hoeft dat wél! Het is één van de meest fundamentele elementen participatie. Het is de hoeksteen van onze democratie. Want politiek gaat ons allemaal aan. Meer nog: politiek, dat zijn wij allemaal.

 

“Makkers! ten laatste male: tot de strijd ons geschaard.”

We mogen onze verworvenheden nooit als vanzelfsprekend beschouwen.

Ik roep jullie daarom graag op. Voer onze strijd door je stem uit te brengen. Voer onze strijd door ánderen te overtuigen om dat ook te doen. Maak hen duidelijk wat wij gedaan hebben, doen en zúllen doen voor de mensen. Vertel hen over onze droom van een maatschappij gebaseerd op solidariteit en gelijkwaardigheid. En dan ben ik er van overtuigd dat die twee zondagen, in juni en oktober 2024, geen zwarte maar rode zondagen worden. Ik wens jullie allemaal een gezellige Meiavond, en een formidabele Eerste Mei!

Ga naar Vooruit Lokaal