Hannes Anaf, interim-fractieleider Vooruit in Vlaams Parlement: 't Stad kan op mij rekenen!

-29 maart was voor jou een bijzondere dag?

Dat mag je wel zeggen. Op die dag volgde ik dus tijdelijk Hannelore (Goeman) op als fractieleider, en die datum heeft voor mij blijkbaar iets magisch: op 29 maart 2006 – ik was nog student – werd ik lid van Vooruit (toen sp.a)…Op mijn 21 werd ik gemeenteraadslid in Turnhout, op mijn 27 schepen, en nu dus, op de kop af 15 jaar na die studentikoze politieke beslissing, fractieleider in het Vlaams Parlement…Je verzint het niet.

-Je bent best trots op deze nieuwe stap?

Absoluut! Ik ben geen postjes-fetisjist, maar dit is echt wel een nieuwe fase, een nieuwe rol ook. Voortaan coördineer ik onze Vooruit-fractie, zet ik mee de lijnen uit, bevind ik me echt in het centrum van de politiek. Je bent als fractieleider een beetje de kapitein van de ploeg. Het voelt ook aan als een erkenning door de partij en de collega’s. Dat doet deugd.

-Je was ook al ondervoorzitter van de corona-commissie?

Ja, en daar hebben we hard en goed gewerkt. We luisterden naar alle actoren, deden aanbevelingen, en die hebben gewerkt. We hebben minister Beke flink achter zijn veren gezeten, en na de drama’s in de Woonzorgcentra tijdens de eerste golf, is de situatie nu duidelijk verbeterd. De belangrijkste les uit dit hele verhaal: we moeten na corona vooral voorbereid blijven op gelijkaardige uitbraken en crisissen in de toekomst. Er lag geen plan klaar, en dat heeft ons veel tijd en misère gekost. Het was overal in de wereld moeilijk, maar sommige landen hadden wèl een draaiboek. Dat moeten wij voortaan ook hebben.

-‘Achter zijn veren gezeten’, zeg je… ja, we zitten met Vooruit in Vlaanderen natuurlijk in de oppositie: ligt die rol jou?

Ik heb dat wel een beetje moeten leren. In Turnhout zat en zit ik in de meerderheid (Hannes is er nog steeds titelvoerend schepen en nu raadslid, red) en ik ben van nature geen tafelspringer. Ik wil oplossingen, ja, vooruit gaan, en daar horen nu eenmaal overleg en compromissen bij. Maar door mij op welzijn te focussen in volle corona-periode, voelde ik me steeds beter in die oppositierol, dat gaf ik al aan.

-Wat zijn voor jou de grootste uitdagingen op welzijn?

Er zijn er heel wat. Er moeten eindelijk meer middelen naartoe, de wachtlijsten blijven een dramatisch probleem. Op die nagel zal ik blijven kloppen. Maar ik vind ook dat sommige taboes een nieuw en breed debat verdienen. Het huidige stelsel van de kinderbijslag is er zo een. Conner had overschot van gelijk, toen hij dat met de lancering van Vooruit aankaartte: er zitten onrechtvaardigheden in het systeem, en die moeten er uit, als we kinderarmoede écht willen aanpakken. Jammer dat het geframed werd als ‘de socialisten willen het kindergeld afschaffen’, want daar gaat het dus niét over, hé. Enfin, ik wil dat debat heel graag mee voeren.

-Wat vind je van de nieuwe naam, het idee ‘beweging’?

Ik vind die naam top. Hij slaat de brug tussen onze historie, ons heden, en vooral, onze toekomst. Het voelt positief aan, een nieuw begin haast, al waren de reorganisatie en de professionalisering al eerder ingezet. John (Crombez) maakte daar een begin mee, Conner bouwt voort, met zijn aanstekelijk en jeugdig enthousiasme. En ja, de ramen en deuren moeten verder open, nieuwe mensen kunnen ons alleen maar versterken.

-Je zegt ook nadrukkelijk: ik ben er voor alle Antwerpenaars, in de provincie, maar zeker ook in ’t Stad.

(gedecideerd) Ab-so-luut! Dat is mijn kieskring, daar ben ik verkozen, daar sta ik voor. En mijn contacten met de fantastische équipe in ’t Stad zijn meer dan uitstekend: met Tatjana, Tom, Jinnih, Karim, Hicham,…We zien en horen elkaar geregeld en graag. Ik was recent trouwens nog te gast op het partijbestuur. Ik ga in het Vlaams Parlement àlle ‘Antwerpse’ dossiers nauwgezet blijven opvolgen, of het nu over het Openbaar Vervoer gaat, Oosterweel, of iets anders. Daar kan Antwerpen op rekenen. Vandaar ook mijn expliciete oproep aan Stad én districten: als er iets is dat op Vlaams niveau moet worden aangekaart, contacteer mij. Ik ben er voor jullie!

-Even iets persoonlijker: hoe beleef jij deze bizarre tijden?

Makkelijk is het niet hé, voor een sociaal dier als ik is het allesbehalve evident om voortdurend met dat scherm te zitten praten, en die twee schattige kinderen in huis (van 2 en 5) maken het ook niet altijd makkelijker (glimlacht). Mijn vrouw zit in de ziekenhuissector, en daar is het natuurlijk al best heftig geweest. Maar we hebben, vind ik, geen reden tot klagen: we hebben een huis met een tuin, en als ik mijn kop even leeg wil maken, spring ik op mijn fiets. Dat is echt een passie geworden. Ik heb vroeger veel gebasket, maar nu maal ik graag kilometers, en dat doet deugd.

-Wie zijn jouw helden of idolen, in de politiek of daarbuiten, die je hebben geïnspireerd om te doen wat je doet?

(zonder aarzelen)Mijn ouders! Fantastische mensen, die allebei altijd erg geëngageerd geweest zijn, in de gehandicaptenzorg. Van hen heb ik ongetwijfeld die sociale bewogenheid meegekregen. Ik hou van mensen, en ik wil strijden voor een beter bestaan voor iédereen. De eerste inspirerende politicus die mijn levenspad kruiste, was Dirk Van der Maelen. Dat was tijdens mijn studententijd. En zeer gedreven mens, die met zijn engagement ging en gaat slapen en ermee opstaat. Ik heb nog altijd een uitstekende band met hem. Maar ook mijn gezinnetje, mijn vrouw en mijn kinderen, zijn een dagelijkse bron van geluk, ontspanning en inspiratie.

-Wat is jouw devies?

(denkt even na) Awel, botten aan en in de modder gaan staan bij de mensen, daar gaat het om! (schatert) – ik ben er ene van de Kempen, hé!...

-Succes, Hannes, en allicht tot gauw in ’t Stad!

Ga naar Nieuws Vooruit