LOKAAL: Lokeren. Tijd voor een pleegzorglabel!

Dag Sofie. Vertel eens. Onder welke vorm van pleegzorg vangen jullie kinderen op in jullie gezin?

Wij doen aan biedende pleegzorg voor één kindje met een beperking. Dit is opvang voor lange termijn en het kindje zal waarschijnlijk bij ons opgroeien. Daarnaast bieden we ook twee crisisplekken. Crisisopvang is officieel twee weken verlengbaar met nog eens twee weken, maar in de praktijk gaan we dan vaak over naar zoekende pleegzorg. Dan krijgen de ouders of de jeugdrechtbank tijd om uit te zoeken of het kind terug naar huis kan, of dat er zich een langdurige oplossing opdringt. Dus zolang het nodig is kan een kindje bij ons blijven gedurende die onderzoeksfase. De twee crisisplaatsen bij ons zijn voor baby's, meestal recht van neonatologie. Deze kindjes hebben vaak nog geen of weinig contact gehad met de ouders en het komt ook vaak voor dat deze kindjes in eerste instantie zelf moeten afkicken van de drugs die zij via de mama hebben binnen gekregen.

Hoe ben je hier eigenlijk mee begonnen?

Toen ik nog op de hogeschool zat, woonde ik een gastcollege bij over pleegzorg. Dit fascineerde me enorm en ik ging naar huis met de gedachte: 'dit wil ik later doen!'. Van kleins af aan zei ik al dat ik een jongerenhuis ging oprichten of iets ging doen met kinderen die het moeilijk hebben. Vraag me niet waarom, maar het zat er altijd al in denk ik. Mijn echtgenoot werd hier gelukkig ook door getriggerd. Aanvankelijk dachten we wel om dit pas te doen als onze eigen kinderen al wat ouder waren. Tot op de dag dat er op de school van een van onze kinderen een schrijnende situatie plaatsvond. We vonden toen dat we niet aan de kant konden blijven staan en niets doen. De beslissing om niet te wachten tot onze kinderen groter zijn, was daarna snel gemaakt. We dachten dat er wel een kind mee kon opgroeien met onze kinderen en dat dit ook voor onze biologische kinderen een meerwaarde kon betekenen in hun leven. 

Je kwam terecht bij Pleegzorg Vlaanderen en hoe ging het dan verder?

Eigenlijk loopt dit allemaal zeer vlot. Je vraag een infopakket aan, je woont een verplichte infosessie bij, doorloopt de screening en na de goedkeuring kan je eigenlijk van start gaan. Wij waren zeer enthousiast en de volgende stappen hebben we vrij natuurlijk gezet hebben. Het duurde niet heel erg lang vooral we kindjes konden opvangen.

Hoe zou je de band omschrijven met je pleegkinderen?

Oprecht waar? Hetzelfde als met mijn biologische kinderen. Ik kan die kinderen vanaf dag één even graag zien als waren het mijn eigen kinderen van vlees en bloed. Voor maakt het niet uit dat ze uit een andere buik komen of een zwaarder rugzakje hebben. Het gevoel is voor mij gelijk.

Is het dan niet moeilijk wanneer je je pleegkindjes uit de crisisopvang na enkele weken terug moet afgeven?

Voorlopig hebben we nog met iedereen contact die we hebben opgevangen. Dat doet wel veel, en geeft me ook een gerust gevoel. In de toekomst, nadat ik pakweg 20 verschillende kinderen zal opgevangen hebben, weet ik dat dit moeilijker zal lopen. Ik heb nu ook de kindjes altijd al kunnen doorgeven met een goed gevoel en ik weet ook waar ze nu zijn en hoe men het stelt. Dat ze naar de juiste plek gaan voor het kind zelf is voor mij echt heel belangrijk. Toch gaat het afscheid steevast gepaard met de nodige tranen. Zowel bij mij als bij de kindjes. We beginnen wel altijd met het idee dat het kind niet bij ons zal blijven, maar toch gaat dit gepaard met heel veel emoties. Ik denk ook wel dat dit de enige manier is om het goed te doen. Als je niets zou voelen of het zou geen pijn doen om afscheid te nemen dan heb je het niet goed gedaan. We smijten ons altijd 200% en het doet dan wel even pijn, maar we weten dat we daarna dan wel een ander kindje kunnen helpen. De telefoon voor een nieuw kindje op te vangen volgt doorgaans heel snel.

Er is dan ook een grote nood voor noodopvang en pleegzorg in het algemeen.

Ja! Er is echt een enorm groot tekort aan opvangplaatsen. Als ik bij wijze van spreken morgen zeg dat men nog een extra kindje mag brengen, dan staat er enkele uren later effectief een nieuw kindje aan de deur. Ik hoor ook via verschillende kanalen dat er na een uitspraak van de jeugdrechtbank vaak gewoon echt géén plek is voor opvang. Kinderen worden dan vaak aangeboden bij een ziekenhuis om daar tijdelijk opgevangen te worden. Mentaal is dat enorm lastig voor deze kinderen. Men is niet ziek en moet toch verblijven in een ziekenhuis. Deze kinderen zijn al zo gekwetst en dan komt daar nog het gevoel bij dat niemand je wil, dat niemand jou wil opvangen. Beeld je dat eens in wat dit doet met een mens. Ook geweld komt zo vaak voor. Ik ging al eens een kindje ophalen met blauwe plekken in het aangezicht, om maar iets te zeggen. Het is ook confronterend om de blik in de ogen van dat jonge kind te zien. Een vragende blik: 'Wie ben jij nu weer? Waar neem jij mij naartoe?'. Het vertrouwen is al weg bij deze kindjes. 

Schrijnend. Kan je ons wat meer vertellen over hoe die band dan is met de biologische ouders?

Ik vind die band zelf superbelangrijk. Ik werk heel graag intensief samen met de ouders. Je kan jezelf niet ontwikkelen of ontplooien als je niet weet waar je vandaan komt. Ook al ben je nog zo klein, bepaalde geuren en stemgeluiden heb je als kind nodig. Ouders komen hier ook heel vaak over de vloer en zijn hier dan een paar uur in huis. Dan probeer ik een badje te voorzien of een andere verzorgende taak zodat ik hen ook meer kan betrekken bij de zorg en de opvoeding van hun kind. Ook via WhatsApp stuur ik vaak foto's door naar de mama's. Ik weet dat niet elke pleegouder dit doet en dat dit ook niet verwacht wordt, maar ikzelf hecht hier veel belang aan. Ik probeer de ouders ook kansen te geven, want vaak hebben zij ook zelf niet gekozen voor de situatie waar men in zit. In hun geval heeft jeugdhulp in het verleden ook soms al gefaald. Het zijn vicieuze cirkels en op deze manier probeer ik die cirkels ook te doorbreken. Velen hebben ook weinig liefde mee gekregen van thuis uit en dan kan je zelf ook moeilijk liefde geven aan jouw kind. Je moet ook echt geloven dat mensen zich kunnen herpakken en dat ze hun leven kunnen beteren. In het begin word je als pleegouder ook soms gezien als een bedreiging voor de ouders. Eens je dat kan doorbreken kan je echt stappen beginnen zetten met hen.

Je hebt zelf drie kinderen, je kiest voor pleegzorg. Dan denken veel mensen 'wow, chapeau' of 'hoe doet die dat?'. Wat zou je tegen die mensen zeggen?

Dat het eigenlijk wel meevalt en dat het het mooiste geschenk is dat je een kind kunt geven. Ook je eigen biologische kinderen steken er enorm veel van op. Mijn kinderen krijgen levenslessen. En oké, soms moeten we over zaken praten waarvan ik nooit gedacht had om met mijn kinderen te bespreken. Dat zorgt er wel voor dat zij een veel beter beeld hebben van wat er in de maatschappij speelt dan velen van hun leeftijdsgenoten. Er is nog zo een grote groep in de maatschappij die niet weet wat er bij veel andere mensen qua problematieken speelt. We zien het alleszins als een verrijking. Het leert je dingen appreciëren en je maakt het verschil. Zeer veel voldoening krijg je er van!

Wat is voor jullie de volgende stap in jullie pleegzorgverhaal? Jullie verhuizen binnenkort naar een grotere woning, is dat ook met het oog op meer opvang? 

De papieren liggen eigenlijk klaar om een aanvraag in te dienen om een gezinshuis te worden. Men is enorm op zoek naar professionals die leefgroepkindjes willen opvangen. In onze nieuwe woning gaan we daar ook echt de ruimte voor hebben. We hebben het huis ook gekocht net om zoiets te kunnen opstarten. Mijn idee is om broertjes en zusjes samen te houden, om kinderen meer in hun thuissituatie te kunnen houden. Een crisisperiode waarin broers en zussen samen kunnen opgevangen worden lijkt mij, gezien het feit wat men al allemaal heeft meegemaakt, een meerwaarde te zijn voor dergelijke kinderen. De kans zit er dus in dat we dat gaan doen. We hopen alvast dat we hiervoor een goedkeuring kunnen krijgen. 

Tot slot. Lokeren heeft momenteel nog niet het label 'Pleegzorgstad'. Hoe vind jij dat het beleid van de stad ondersteuning kan bieden aan pleegouders? 

Eerst en vooral: wij zijn niet uit op geld, als dat is waar het stadsbestuur van wakker ligt. Bewustmaking is veel belangrijker. Mensen moeten echt weten wat pleegzorg is en hoe hard het nodig is. Dat je echt het verschil kan maken voor een kind en de maatschappij. 
Ook kan de informatie veel duidelijker. Als pleegouders moet je je  vaak door een kluwen aan informatie worstelen. Een plaats op de stedelijke website waar je duidelijke informatie kan vinden is zeker geen overbodige luxe. Veel ouders beginnen er niet aan, omdat het ook niet evident is om je goed te informeren. Meer houdt het pleegzorglabel ook niet in. Ik zou het de stad alleszins aanraden om hier op in te zetten!

 

 

Ga naar Vooruit Lokeren