LOKAAL: Lokeren. Ron Van Kersschaver - "Eerst naar links en dan vooruit!"

Vertel ons meer…

Ik ben de jongste van het gezin, een achterkomer. 8, 10 en 12 jaar is het leeftijdsverschil tussen mij en mijn zussen en broer. Mijn papa heeft gewerkt als bouwvakker vanaf zijn 15 jaar. Mama bleef thuis om voor ons te zorgen. We hadden het goed. We kwamen nooit iets te kort, maar hadden zeker nooit iets te veel. Dat komt door het beenharde werk van mijn papa en het slimme rekenwerk en de liefhebbende zorgen van mama. Mijn ouders hebben zich, denk ik, serieus moeten ‘zeer’ doen om ervoor te zorgen dat wij het goed hadden. Niet altijd gemakkelijk. Door zelf kinderen te hebben besef ik dat elke dag. Dingen die ik als kind vanzelfsprekend vond, daar moesten mama en papa serieus voor werken, rekenen en elke frank twee keer omdraaien. En er mocht al niet te veel tegen zitten.
Toen ik er in 1989 bij kwam, schreven mijn ouders zich in op de wachtlijst voor een sociale woning, bij de Tuinwijk. Een extra kind zorgt voor extra kosten en het verwerven van een sociale woning zou op financieel vlak stoom van de ketel halen. Onze toenmalige woning in de Vijgenstraat was klein, had slechts twee slaapkamers en een vochtige zolder die enigszins omgebouwd was tot een derde slaapkamer. De woning kwam goed overeen met vocht en schimmels. Wij, iets minder. Verhuizen naar een sociale woning was niet echt een doel op zich. Het zou echter wel onze woonkwaliteit verbeteren, en nieuwe kansen bieden voor de kinderen. Hierdoor zou verder studeren voor ons een mogelijkheid worden. Alleen duurde het nog even. 8 jaar. ACHT. De oudsten waren respectievelijk 20, 18 en 16 toen we eindelijk een woning toegewezen kregen. Ik 8.
Ook toen waren de wachttijden voor een sociale woning zeer lang. Dat is er de dag van vandaag niet op gebeterd. Eenzelfde gezin, als wij toen, zou nu minimum 12 jaar moeten wachten. TWAALF JAAR. U kan de rekensom met de leeftijden zelf maken?

Hoe heeft dit dan allemaal geleid tot jouw interesse voor politiek?

Al vroeg in de middelbare school had ik interesse voor wat er in de politiek allemaal reilde en zeilde. Daarbij komt dat ik als jongste in een gezin met vier kinderen al snel een ‘groot bakkes’ had. Iets wat in de politiek altijd van pas komt. Ook door te zien dat niet alles vanzelfsprekend is en dat hard werken alleen niet altijd genoeg is. Het gaat vaak over het krijgen van kansen, waardoor je hard werk kunt omzetten in resultaten. Sociale huisvesting is zo een kans. Een kans voor mensen die dag in dag uit hun best doen, maar niet vooruit raken. De buurt waarin ik opgegroeid ben, speelde ook een grote rol. De Bosmanstraat ligt in een multiculturele buurt, iets dat me ontegensprekelijk mee heeft gevormd. Zwier daarbij mijn aangeboren rechtvaardigheidsgevoel en het socialisme als huisideologie. Et voila: ‘ge hebt ne politieker’.

Wanneer ben je politiek actief geworden? 

Dat is eigenlijk een beetje toevallig gelopen. In 2007 ben ik toneel beginnen spelen, voor ik het wist was ik daar bestuurslid en werd ik naar vergaderingen van de cultuurraad gestuurd. Een adviesraad waar ik met gigantisch veel voorsprong het jongste lid was. Er werden daar heel wat dingen besproken die mijn interesse wekten en waarvan ik dacht: ‘tiens, dit kan naar mijn mening beter in Lokeren’. Ik begon me wat meer te informeren over de lokale politiek en kwam al snel bij Marjon Thienpondt, Jeanine Bellens en Mike Fierens terecht. De toenmalige gemeenteraadsleden voor sp.a. Ik schafte me kort daarna een partijkaart aan en zat enkele maanden later namens sp.a in de jeugdraad.
In 2012 was het tijd voor een eerste deelname aan de lokale verkiezingen. Achteraf gezien had ik toen eigenlijk echt geen flauw idee waar ik mee bezig was. De dag van de verkiezingen dacht ik nog: ‘who the hell gaat er in godsnaam op mij stemmen?’. Ik was eerlijk gezegd ook een beetje bang voor de uitslag. Dat viel al bij al nog heel goed mee. Verkozen mocht ik dan misschien niet zijn, maar de ‘goesting’ om verder te doen bleef. Ik raakte meer en meer betrokken bij de partij: 1-meivieringen, vergaderingen, her en der wat acties. Ik kreeg ook de tijd om te groeien, waarvoor ik vooral Marjon en Jeanine heel dankbaar ben. Ook Guy moet ik bedanken om in mij te geloven in 2018. Hij zei mij: ‘Wat zou je denken om op plaats 4 te staan?’. Wow, wat een kans! Ik nam deze kans met beide handen en werd verkozen. Time to kick some ass!
En dat is wat ik nog altijd probeer te doen. Op een constructieve manier oppositie voeren en van Lokeren een nog betere stad maken. Nu nog vanuit de oppositie en in de toekomst hopelijk vanuit de coalitie. In 2024 wil ik me dan ook vollenbak smijten als lijsttrekker om Vooruit mee in het stadsbestuur te krijgen.

Hoe kijken jullie als broer en zussen naar de politieke ambities van jullie ‘kleine broer’?

Lynn: ‘Ik ben heel trots op mijn ‘kleine broer’. Ik bewonder zijn engagement en doorzettingsvermogen. Ik denk vaak dat zijn dagen langer dan 24u duren. Wat hij allemaal doet is niet evident en ondanks zijn drukke agenda staat hij ook altijd klaar voor familie en vrienden.
Als ik zie met hoeveel enthousiasme en overtuiging hij zich inzet voor onze stad, chapeau! Want laat ons eerlijk zijn, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het kan nooit voor iedereen goed zijn en op sociale media hebben de mensen altijd een mening klaar. Hij moet best wel wat kunnen incasseren.
Hij gaat ervoor, zet zich in en vecht voor zijn idealen. Ik hoop op mooie resultaten in 2024 en stiekem zie ik hem in de toekomst nog burgemeester van Lokeren worden. Het zou onze stad ten goede komen!’

Steven: ‘Ronnepon in de politiek. Het stond bijna in de sterren geschreven, omdat hij zich steeds inzet voor wat hij belangrijk vindt. Hij beschikt over sterke communicatievaardigheden, heeft doorzettingsvermogen en is vastberaden om verandering te brengen waar nodig. Hij zal deze eigenschappen blijven benutten in zijn politieke carrière, waar hij een verschil kan maken in het leven van verschillende mensen. Hier bovenop is hij nog een hardwerkende vader van drie kleine kinderen! Ik geloof er sterk in dat hij zijn doelen wel zal bereiken! A man with a plan’ 

Ellen: ‘Ik bewonder Ron ook heel erg! Hij mag dan misschien de jongste zijn en ik de oudste, toch kijk ik enorm naar hem op (letterlijk en figuurlijk).Elke keer opnieuw verrast hij mij met zijn inzet, wilskracht, overtuigingskracht en onvermoeibaarheid. En niet te vergeten zijn liefde en engagement voor zijn naasten en de mensen in het algemeen. Hij smijt zich steeds vol overgave en hij is nog maar 33 jaar! Ik kan bijna niet wachten om te zien wat er nog gaat komen, misschien wel burgemeester van Lokeren? Alleszins mijn stem heeft hij!’

Mooie woorden van je broer en zussen. Zeg nu eens, wat zijn nu eigenlijk die ambities van jou met Vooruit Lokeren?

Simpel. De verkiezingen in 2024 winnen en deel uitmaken van een nieuw stadsbestuur. We zijn met Vooruit Lokeren bezig aan een positief en constructief verhaal voor de Lokeraar en de Moerbekenaar. Het nieuwe gefusioneerde Lokeren staat voor heel wat uitdagingen waar wij met Vooruit aan willen mee werken. Mobiliteit, veiligheid, zorg, jeugd, sociale huisvesting, armoedebestrijding,… allemaal zaken die in Lokeren beter kunnen en moeten en waar wij als socialistische beweging plannen en ideeën voor hebben. Momenteel zijn wij werk aan het maken van een sterk inhoudelijk programma voor Lokeren én Moerbeke. Het mag wat ons betreft allemaal een ‘pakske’ meer zijn. Dat nieuwe Lokeren moet harder, better, faster, stronger worden. Dat is waar wij voor willen gaan. Voor de Lokeraar. Voor de Moerbekenaar. Voor u. Eerst naar links en dan vooruit!